گر صد گویم کم و گر صد خوانی کمتر است
اما ببین و بخوان و بدان
انچه در پیش روی تو می گذارم تنها گذشته است و حال در ان جایی ندارد


سحر، اسمان اتشین رنگ که به دست خورشید نقش گرفته است
انچنان مرگ و پارگی روحم را به رخ میکشد
که توان فراموشی را از من ستانده ،به قلبم خنجر میکشد
و من تنها میتوانم به ان زندان که گاه گمان میبرم خالی از هر تپش است
چنگ بیندازم

و صدایم را در سایه هایی که گریزان از تابندگی خورشید
ذره ذره محو میشوند ، خاموش کنم