توجه به بمب های الکترومغناطیس حدود نیم قرن پیش مطرح شد. متخصصان در آن هنگام به این نکته توجه کردند که اگر بمبی هسته‌ای منفجر شود. امواج الکترومغناطیسی که در اثر این انفجار پدید می آید، تمامی مدار های الکترونیک را نابود می سازد. اما مسئله این بودکه به چه ترتیب بتوان موج انفجار را ایجاد کرد، بدون آن که نیاز به انجام یک انفجار هسته‌ای باشد. بمب های الکترومغناطیس، بمب هایی هستند که برای تخریب هدف از یک پالس شدید الکترومغناطیس بهره می برند. اثرات مخرب پالس الکترومغناطیس تمام سامانه های الکتریکی و الکترونیکی در شعاع تخریب را از کار می‌اندازد. تلاش جهت ساخت بمب‌های الکترومغناطیسی هسته‌ای بین دهه های ۶۰ و ۸۰ میلادی توسط آمریکا صورت گرفت.
در سال ۱۹۵۸ و ۱۹۶۲ آمریکایی ها بمب های هیدروژنی در اقیانوس آرام آزمایش کردندکه نتایج جالب توجهی بهمراه داشت. دانشمندان می دانستند کلید حل این مسئله در ایجاد پالس های الکتریکی با عمر بسیار کوتاه و قدرت زیاد نهفته است اگر این گونه پالس ها به درون یک آنتن فرستنده تغذیه شود، امواج الکترومغناطیس قدرتمندی در فرکانس های مختلف از آنتن بیرون می آید. هرچه فرکانس موج بالاتر باشد امکان تاثیرگذاری آن بر مدارهای الکترونیک دستگاه ها بیشتر خواهد شد.
در عصر حاضر که موسوم به عصر اطلاعات است جنگی که با عنوان جنگ اطلاعات شناخته می‌ شود، عملا امکان پذیر گشته است. این نوع جنگ اشاره به وضعیتی دارد که در آن عملیات نظامی بر اطلاعات نیروهای خودی و ایجاد اختلال در اطلاعات دشمن تکیه داده است. تلاش برای تغییر توازن دانش و اطلاعات به نفع خود و استفاده از اطلاعات برای به حداقل رساندن سرمایه، جنگ افزار و نیروی انسانی مورد نیاز برای کسب پیروزی از اهداف اصلی این شیوه جنگی به شمار می رود. اجزای موثر جنگ اطلاعات علیه حریف، نیازمند استفاده از ابزارهای خاص برای تخریب سامانه های اطلاعاتی خواهد بود. بانک های اطلاعاتی نظامی و غیرنظامی، شبکه های رایانه ای ادارات دولتی و کارخانه های تولیدی، تاسیسات ارتباطی پایگاه های نظامی، سایت های راداری و موشکی، سامانه های بانکداری و مالی، رسانه های گروهی، شبکه های توزیع برق و ارتباطات راه دور از اهداف اصلی جنگ ارتباطات خواهد بود.