برای گذران زندگی,هرروز مجبورم تهران گردی کنم,هرروز این وسیله بزرگوار نازنین مرا ازگوشه ای از تهران به گوشه ای دیگر میبرد,هرروز شاهد نقاط مختلف بافت شهری تهران هستم؛از بیمازستان چمران در میدان نوبنیاد شروع شده,به میدان ولیعصریا میدان نوجوانی من,که همش با پسرخاله کوروش در سینما قدس کفش های میرزانوروز میدیدم,تا خیابان زرتشت وحلقه بسکتبال,واز آنجا به میدان آزادی و شهرک فکوری و ترمینال غرب,و سفرهای شبانه با اتوبوس به تویسرکان,تا پایین ترین محله تهران یعنی مترو علی آباد و شهرک ومحله جهان پهلوان تختی یعنی نازی آباد,از آنجا به مترو شوش,پاساژبلور ایران,ومزدم باصفای جنوب تهران,و خونه آجری های یک طبقه یک قرن پیش و مغازه هایی که تابلوهای قدیمی دارن,مسجد بغل دست مترو شوش که 400 ساله اس و گنبد زیبایی ولی دود گرفته دارد,تا مترو توپخونه و مدرسه دارالفنون خیابان ناصرخسرو و دوربین فروشی هاش,و غذافروشی های خیابان باب همایون,تا مترو پانزده خرداد بازار تهران کاخ گلستان سبزه میدان بازار زرگرهای تهران کالسکه و چلوکباب مسلم سنگفرشهای کف شمس العماره محله عودلا جان,بیمارستانی دکتر استیر یهودی,و مسجد خیره کننده امام ,حمام نواب,آجیل فروشهای بازار,تا میدان شهدا,خاطره17 شهریور,سقوط شاه,عجب این تهران نازنین من مظلوم است,ولی لوند است,تورا به خود می کشد و غرق می کندو به تاریخ میبرد