جنگ های سایبری در واقع یک پدیده‌های نوپدیدی هستند که جدیدا به وجود آمده اند. براساس فرآیندها و پیشرفت فناوری اطلاعات در حوزه های مختلف و به نوعی حوزه ها و چارچوب های خاصی را در بر می‌گیرد. وقتی که سرمایه‌های سایبری کشورها شامل زیرساخت های حیاتی آن ها، داده های با ارزش بالا یا ظرفیت های کنترل و هدایت نیروهای مسلح و سلاح های استراتژیک و یا ظرفیت های دفاع در این حوزه ها یا ظرفیت های کنترل فرآیندهای صنعتی و حساس و حیاتی کشورها، اینها حوزه هایی هستند که وقتی این حوزه ها وارد فضای سایبر می شوند یعنی مدیریت، کنترل و حفاظت از آنها در این فضا شکل می گیرد، اینها می توانند درواقع تبدیل به اهدافی برای جنگ ها شوند و این دسته از تهدیدات طبیعتاً این تهدیدات می‌تواند با اهداف و سناریوهای مختلفی شکل بگیرد.
برای اینکه بتوانیم شاخص های جنگ سایبری را تعریف کنیم، پنج شاخص تعریف کردیم که مشخص شود با این ۵ شاخص آیا ما درگیر جنگ سایبری شدیم یا اینکه نه یک حمله معمولی وکوچک است. اولین موضوع این است که منشاء تهدید یک کشور یا چند کشور باشد. یعنی در این طبقه بندی که انجام داده ایم منشا تهدید می تواند فرد باشد، می‌تواند گروه باشد، می تواند یک کشور باشد و یا می تواند چند کشور باشد. آنجا که منشا تهدید چند کشور باشد یکی از شاخص‌های است که در واقع می توانیم اسم جنگ سایبری روی آن بگذاریم. نکته دوم اینکه سطح تولید خطری که این نوع حملات انجام می دهند، سطح امنیت ملی باشد و امنیت بین المللی یعنی سطح بالاتر از امنیت ملی را در بر بگیرد. طبیعتاً اگر درواقع حوزه اندازه خطری که برای کشورها تولید می کند، اندازه آن اندازه سطح امنیت ملی و سطح امنیت بین المللی را در خطر بیندازد، می تواند درواقع شاخص دوم باشد. شاخص سوم حوزه‌های مورد تهاجم است. معمولاً کشورها حوزه هایشان را به حیاتی، حساس و مهم و قابل حفاظت دسته بندی می کنند به لحاظ ارزش درواقع آن حوزه برای امنیت ملی کشورشان. معمولاً این دسته از حملات به حوزه‌های دارای اهمیت بالا اتفاق می افتد یعنی حوزه های حیاتی و حساس شکل می گیرد و طبیعتا اگر یک تعرض سایبری یک حوزه دارای اهمیت کم اتفاق بیفتد ما آن را شاخص جنگ سایبری نمی نامیم. چهارمین شاخص جنگ سایبری ما استفاده از نوع ابزار تهاجم است که می‌تواند مشخص کند...