ماجرا از این قرار بود بعد از اینکه زائران و حاجیانی که به مکه و مدینه می‌رفتند، از وضعیت بد نگهداری حرم‌های اهل‌بیت(ع) ابراز نگرانی می‌کردند و در این بین وقتی بعضی از دولتمردان قاجاری خود به سفر حج می‌رفتند، این وضعیت رقت‌بار را مشاهده می‌کردند و اینکه حرم و ضریح امامان همام بقیع در حال فرسوده شدن بود و توجهی از سوی دولت مرکز عثمانی نسبت به آن نمی‌شد. به همین دلیل در ایران تصمیم گرفته شد تا ضریح بسیار مستحکم و عالی از لحاظ صنعت هنر ضریح‌سازی برای آن ساخته شود. در این شرایط مظفرالدین شاه وزیر اعظم خود امین‌السلطان را مأمور این کار کرد و او نیز امین السلطنه را روانه حجاز کرد. ضریح با هزینه حدود دو هزار تومان و با کمک بازاریان تهران در اصفهان ساخته شد و بعد از حوادث گوناگون به مدینه ارسال شد. برای سهولت در امر انتقال ضریح، آن را قطعه قطعه می‌کنند و با کشتی به جده می‌فرستند. با این وجود به جهت کارشکنی حاکمان عثمانی جده و مدینه ضریح به مدت دو سال در جده بدوه سرانجام باقی می‌ماند، اما در نهایت با پرداخت مبلغ سنگینی به حاکمان مدینه و جده آنها اجازه انتقال ضریح را می دهند.