شرکت ها برای دست یابی به مزیت رقابتی باید قادر به ارزش سازی بیشتر در پوشش کالا و خدمات خود برای مشتریان باشند و اگر قادر به افزایش ارزش ها بیشتر از رقبای خود باشند توان دست یابی به مزیت رقابتی و منحصر به فرد بودن را خواهند داشت. در حوزه ارزش، منحصر به فرد بودن نمی تواند منجر به تمایز گردد، مگر آنکه منجر به افزایش ارزش مشتریان گردد و یک تمایز موفق راه هایی برای خلق ارزش برای مشتریان خود پیدا می کند که منفعت و پاداش آن بیشتر از هزینه های آن می باشد. از این رو یک روش سیستماتیکی وجود دارد که همانند یک ابزار اساسی همه فعالیت هایی که یک شرکت اجرا می کند و چگونگی تقابل و تاثیر آنها بر همدیگر را بررسی می کند و همچنین منابع مزیت رقابتی را نیز تحلیل و تجزیه می کند که زنجیره ارزش نامیده می شود. زنجیره ارزش به مجموعه فعالیت هایی اتلاق می گردد که زنجیر وار به همدیگر متصل اند و منجر به خلق محصولی می گردند که برای مصرف کننده با ارزش بوده و برای شرکت سودآوری ایجاد می کند. مدل زنجیره ارزش ابتداعا تمامی فعالیت های درون یک سازمان را معین می کند و شامل همان فعالیت های اساسی و قابل کنترل می باشند، سپس هر کدام از فعالیت ها را جداگانه و به لحاظ زمان بری، هزینه سازی، ارزش در آمدی، نسبت ارزش افزوده آن به کل آنالیز می گردد؛ به گونه ای که محصول شرکت بتواند پس از عبور از هر مرحله زنجیره، مقداری بر ارزش آن افزوده گردد. زنجیره ارزش با تمام حوزه های فعالیتی سازمان به صورت کاملا سیستماتیک عمل می کند و با نگاه یکپارچه برای کسب مزیت رقابتی که گزینه ای فراتر از قیمت و کیفیت است، بهبود عملکرد، بهبود کیفیت، بهبود ارتباطات و توجه بیشتر و بیشتر به مشتری و خواست او را دنبال می نماید. همچنین زنجیره ارزش سرعت و دقت انجام عملیات را به طور مستقیم بهبود و هزینه های تولید را به شکل غیر مستقیم بهبود می بخشد و باعث کشف حقایقی پنهان درباره نقاط ضعف و قوت و آسیب رسان موجود در هر بخش از سازمان را می گردد و راهکارهای بهبود را نیز پیشنهاد می دهد. بر اساس نظریه زنجیره ارزش پورتر تمامی فعالیت های درونی سازمان ها به دو بخش تقسیم میگردند:

فعالیت های اصلی سازمان
فعالیت های پشتیبانی سازمان
بیشتر بخوانید:
https://sharifstrategy.org/what-is-value-chain/