داستان این صحنه رقص لوسی،
" باشه!"
دوان وو شنلش رو انداخت. همون لباش بقیه رقصنده هارو پوشیده بود دامن تا زانو، یک پیراهن تا بالای کمر.
یه لباس غیر متعارف برای دشت های مرکزی ولی عادی برای شهر گرم لیانژو.
دوان وو با ظرفی پر از مروارید، تیم رقص رو به وسط اتاق هدایت کرد. نگاه بازرگان ها بهش حس رویارویی با یه گله گرگ گرسنه رو میداد.به این نگاه ها عادت کرده بود، فقط باید مروارید هارو میفروخت.
روی نوک پا ایستاد و با یه لبخند جذاب، ظرف رو چرخوند و با یه صدای شفاف شروع به خوندن کرد:
" کالسکه طلایی و روشن یک طرف،
قصر یشم با ارزش در گوشه،
ماه درخشان کون چی رو پر نور می‌کنه ،
نور شب به هی پینگ برمیگرده"
چهره دوان وو جوانیش رو میدرخشوند و درخشش مروارید هارو بیشتر میکرد،مثل پروانه ای زیر نور ماه که از پیله‌ش بیرون میاد. توی سایه های رقصنده به نظر می‌رسید گرمای شدیدی همه رو به تحسین وادار کرده.
همزمان با رقص، دوان وو همه چیز رو فراموش کرد. نمیخواست برده باشه میخواست بین آسمون دریا یه مروارید باشه.
پنهان توی صدف، هزاران سال انتظار ، اونقدر که کسی پیدا بشه که قدرش رو بدونه، مهم نیست چقدر انتظار طولانی باشه
پخش سریال:
از وسط اکتبر(سه ماه دیگه)