*محتوای طولانی هست وممکنه مورد پسند همه نباشه و درباره ی سلامت روانه *

راستش داشتم چیزی میخوندم که یک صفحه اش خیلی تامل برانگیز بود :
"هنوز این ذهنیت سمی کم و بیش وجود دارد که مردم برای 'جلب توجه' از مشکلات روحیشان حرف میزنند.
آن توجهی که مردم به دنبالش هستند ؛ میتواند جان هایی را نجات دهد.
ولی به قول C.S.Lewis :' تلاش پی درپی برای پنهان کردن رنج روانی بار این رنج را سنگین تر میکند؛راحت تر است که بگوییم دندانم درد میکند تا اینکه بگوییم قلبم شکسته است.'
ما باید تلاش کنیم جهانی بسازیم که در آن حرف زدن از مشکلاتمان راحت تر باشد. حرف زدن فقط بخاطر بالا بردن اگاهی نیست.
صحبت کردن فواید درمانی هم دارد. به واقع، می تواند علائم بیماری را خفیف کند. گفت وگو درمانی با بروز دادن رنج درون و اگاه کردن ما از اینکه دیگران هم حالشان شبیه ماست گوینده و شنونده را شفا می دهد.
هیچ گاه دست از حرف زدن نکشید.
اگر مسئله ای روانی دارید،هیچ گاه نگذارید دیگرام به شما القا کنند که ضعف یا نقصی درونی دارید."
_ یاداشت هایی بر سیاره مشوش- صفحه ی 199_

این دو پاراگراف واقعیت های زیادی رو بیان میکنه
هنوز خیلی از ماها بخاطر فرهنگ جامع مون دقیقا همین فکر رو میکنیم اینکه کسی میاد از حال بدش میگه نشون دهنده ی اینه که میخواد خودشو نشون بده یا داره تظاهر میکنه
اما من میخوام بگم نه ، واقعا اینطوری نیست اینکه کسی داره به شما یا هر یک از اطرافیانتون درمورد اوضاع روانی خودش میگه شاید به این معنیه که دیگه نتونسته تنهایی از پسش بر بیاد
مطمعنا هر کدوم از ماها شرایط و احساسات زیادی رو تجربه کردیم که باعث فروپاشی روانی و یا حتی احساس رقت انگیز بودن بهمون دست داده
و اگر بخوایم این دوران رو تنهایی سپری کنیم یخورده سخته
اینکه هر کدوممون بخوایم درمورد مشکلات روحی روانی و حتی جسمی که داریم صحبت کنیم بد نیست چون ممکنه همین راه برگشت باشه
بدون شک هر کدوم از شماها به اندازه ی خودتون کافی هستید نه به اندازه ی پسر دوست بابا نه به اندازه ی دختر خالتون دقیقا به اندازه خودتون حتی بعضی وقتا ممکنه بگین که نه من امروز به اندازه ی کافی تلاش نکردم یا حتی اصن یکم هم از دیروزم بهتر نبودم ؛ ولی میخوام اینو بدونین که بدن و ضمیر ناخوداگاه شما همیشه داره صد خودشو میزاره