شهروندی که خانه‌اش در مناطق ثروتمندنشین است، هیچ‌وقت مشکلات و معضلات زندگی در بخش فقیر شهر را درک نمی‌کند. کسی که خودرو ندارد، دغدغه‌های رانندگان را درک نمی‌کند و آن که همیشه با اتومبیل شخصی جابه‌جا می‌شود، نمی‌داند عابر پیاده بودن چقدر خطرناک و عذاب‌آور است.
سطح زندگی ما برابر نیست. یکی درآمد ماهیانه‌اش بالاست، یکی کار دشواری دارد و حقوق پایینی دریافت می‌کند. همه نمی‌توانند هر روز سوار اسنپ و تپسی یا حتی تاکسی شوند، همان‌طور که خیلی‌ها خودرو شخصی ندارند.
مسافرانی که عصرها در غرب یا جنوب میدان ونک شاید به مدت نیم‌ساعت یا طولانی‌تر در صف منتظر می‌ایستند تا بتوانند سوار اتوبوس شوند را تاکنون دیده‌اید؟ آنها چه گناهی کرده‌اند که باید وقت و انرژی‌شان را برای رسیدن به خانه یا محل کار هدر دهند؟
تا چه زمانی می‌توان قطعات فرسوده اتوبوس‌های شرکت واحد را تا چه زمانی می‌توان با چسب و منگنه کنار هم قرار داد؟
آیا واقعا می‌توان همچنان از نقص‌های طراحی برخی اتوبوس‌های ساخت داخل و عدم تعهد کارخانه‌ها در تامین قطعات و تحویل به موقع سفارش تولید چشم‌پوشی کرد؟
برخی منابع در ماه گذشته مدعی شدند که شهرداری تهران برای خریداری اتوبوس و تاکسی «یواشکی» با چین قرارداد بسته، در حالی که خودشان هم می‌دانستند هرگز چنین چیزی ممکن نیست. آنها می‌دانستند که دولت و بانک مرکزی در جریان این خرید بزرگ بودند و آن را تایید و تضمین کردند، اما سعی کردند افکار عمومی را مورد هدف قرار دهند و از واقعیت گمراه سازند.
اگر از بستگان، دوستان یا آشنایان دور و نزدیکی‌تان که در زمینه واردات وسایل‌نقلیه بپرسید، اگر با شما تعارف نداشته باشند، نقش دلال‌ها را در معامله‌های بزرگ برایتان توضیح می‌دهند.
در جریان خرید اتوبوس و تاکسی جدید از چین، شهرداری تهران تصمیم گرفت خودش محموله را ثبت سفارش و وارد کند. همین موضوع باعث شد که عده‌ای منافع خود را در خطر ببینند و تلاش کنند تا قرارداد لغو شود.