یک انسان  ساکت
همه ی جنگا توی ذهنش اتفاق می افتن همه ی کتک کاریا همه ی فحشا و بد و بیراه همه ی داد زدنا و گریه کردنا همه شون توی ذهنش اتفاق می افتن. تو بیرون تو فقط یه آدم ساکت میبینی که هیچ حالتی رو نمیتونی از صورتش بگیری. یه آدم ساکت که هر ازچندگاهی حرف میزنه و و وقتی احساس میکنی به ته ته دنیا رسیدی و نگاش میکنی فقط نگات میکنه و لبخند میزنه اما نه فقط با لباش بلکه با چشماشم. تو بیرون، تو فقط یه آدم ساکت و میبینی که خیلی چیزا واسه از دست دادن داره اما در باطن هیچی واسه از دست دادن نداره و حتی حاضره باقی مونده ی  روزای عمرشو بده تا شاید امروزش بشه آخرین روزی که غروب خورشیدو میبینه. آره همه ی سر و صداها و کولی بازیا توی ذهن اون آدمه تو بیرون هیچی خبری از شکایت و غر و گلایه نیست. تو بیرون همه چی خوبه همه چی عالیه، مثه نسیم خنکی که غروبای تابستون میخوره، مثه بارونی که رو شیشه های پنجره میشینه، مث شمعی که تو دل سرد و تاریک اتاق میدرخشه ، مثه رنگین کمونی که بعد بارون تو آسمون ظاهر میشه و مثه برفی که بی صدا روی زمین می خوابه.