ادامه خطبه 23 :
2. ضرورت تعاون با خویشاوندان :
اى مردم ، انسان هر مقدار که ثروتمند باشد ، باز از خویشاوندان خود بى نیاز نیست که از او با زبان و دست دفاع کنند.
خویشاوندان انسان، بزرگ ترین گروهى هستند که از او حمایت مى کنند و اضطراب و ناراحتى او را مى زدایند، و در هنگام مصیبت ها نسبت به او، پر عاطفه ترین مردم مى باشند.
نام نیکى که خدا از شخصى در میان مردم رواج دهد بهتر از میراثى است که دیگرى بردارد.
(قسمت دیگرى از همین خطبه) آگاه باشید ، مبادا از بستگان تهیدست خود ، رو برگردانید، و از آنان چیزى را دریغ دارید، که نگاه داشتن مال دنیا، زیادى نیاورد و از بین رفتنش کمبودى ایجاد نکند.
آن کس که دست دهنده خود را از بستگانش باز دارد، تنها یک دست را از آنها گرفته امّا دست هاى فراوانى را از خویش دور کرده است، و کسى که پر و بال محبّت را بگستراند، دوستى خویشاوندانش تداوم خواهد داشت.
(سید رضی ره : مى گویم : (غفیره، در اینجا به معناى فراوانى اموال است، چنانکه جمعیّت فراوان را نیز «الجم الغفیر» مى گویند، و نقل شد که بجاى «الغفیره»، «عفوة من اهل او مال»، به کار مى بردند، و «عفوة» به معناى نمونه خوب از میان یک جنس است، چنان که گفته مى شود، «اکلت عفوة الطعام» یعنى قسمت هاى خوب غذا را خوردم.
و چه زیباست معنایى که امام علیه السّلام از جمله «و من یقبض یده عن عشیرته»تا آخر کلام اراده فرمود، زیرا کسى که خیر و نیکى هاى خود را از خویشاوندان خود قطع کند، تنها سود یک تن را از آنها باز داشته، امّا به هنگام احتیاج شدید، یارى تمام آنها را از خود دور کرده که آنها به نداى او پاسخ نمى گویند. در این صورت خود را از سود فراوان خویشاوندان محروم ساخته و گروهى را از یارى خود باز داشته است).

https://www.namasha.com/v/rdnlLHt2
https://www.namasha.com/v/ZcXmQeHr