انفجار واهو شرایط آزمایش در 16 مه 1958 فراهم شد و امکان منفجر شدن دستگاه هسته ای را فراهم کرد. در عرض یک ثانیه پس از انفجار، یک گنبد اسپری ایجاد شد که پس از هفت ثانیه به ارتفاع 840 فوت (260 متر) رسید. شکل کلی گنبد اسپری شبیه یک مخروط با اضلاع شیب دار 45 درجه بود. پس از شش ثانیه، ستون‌ها از هر جهت در حال شکستن گنبد اسپری بودند. ستون عمودی تا 12 ثانیه پس از انفجار به افزایش ادامه داد در حالی که ستون های جانبی 20 ثانیه پیش از سقوط حرکت کردند. قطر گنبد اسپری تقریباً 3800 فوت (1200 متر) در علامت 20 ثانیه بود.[4](p237) موج پایه پس از 1.7 ثانیه به شعاع 8000 فوت (2400 متر) در جهت باد پایین رسید. موج رو به پایین باد با کمک باد 15 گره (17 مایل در ساعت؛ 28 کیلومتر در ساعت) به سرعت 21 گره (24 مایل در ساعت؛ 39 کیلومتر در ساعت) رسید. این موج پایه را می‌توان برای سه و نیم دقیقه و برای مدت طولانی‌تری از هوا در حالی که به حرکت آن در سراسر اقیانوس ادامه می‌داد، مشاهده کرد. هنگامی که گنبد اسپری و موج پایه از بین رفت، یک تکه فوم از سطح صفر آب دیده می شود که به بیش از 6000 فوت (1800 متر) می رسد. 38 TJ). همه ریزش ها در محدوده پیش بینی شده با حداکثر 0.030 R/hr باقی ماندند. کشتی مورد نظر در 5900 یارد (2.9 نانومیل؛ 3.4 مایل؛ 5.4 کیلومتر) مستقیماً توسط موج ضربه ای مورد اصابت قرار گرفت و کل کشتی را لرزاند و آن را به شدت تکان داد. کشتی دریایی تجاری موران که در فاصله 2346 فوتی (715 متری) لنگر انداخته بود به دلیل آسیب شوک به تجهیزات اصلی و کمکی خود بی حرکت شد و در عین حال آسیب جزئی بدنه نیز متحمل شد. یک ساعت و ده دقیقه پس از انفجار، یک نمونه آب پنج گالن مستقیماً بالای محل انفجار گرفته شد که نشان دهنده 5 R/hr بود. تیم بازیابی پس از یک ساعت و سی و پنج دقیقه وارد میدان 3.8 R/hrfield شد.