گو یون ژنگ در سن 70 سالگی از خط مقدم عقب نشینی کرده بود. اما اون عاشق تحقیقات علمی بود و علاقه خودش رو به تحقیقات پزشکی ادامه داد.
دکتر گو یک جفت سمعک بسیار قدیمی داشت ...میگن که خیلی وقت دیگه از اون سمعک ها توبازار نیست چون نه تنها عملکرد آن بسیار پایین تر از سمعک های فعلیه که سازنده این سمعک ها هم تولید اون رو متوقف کرده.
همه شاگردان پروفسور گو می دونستن و می خواستن سمعک های پروفسور گو را جایگزین کنن.
اما معلم همیشه لبخند می زد و می گفت: اشکالی ندارد. من هنوز هم می توانم بعد از تعمیر از آن استفاده کنم .

در نیمه های شب، گو یون ژنگ به تنهایی پشت میز خود نشست.سمعک رو بیرون اورد و داخلش جعبه اش گذاشت در واقع با اون سمعک هم نمی توانست به وضوح بشنوه.اما اون نمی خواست اون رو برداره.
حاضر به تسلیم شدن نبود
اون همچنان از سمعک استفاده می کنه.
پرفوسور پیر برگشت تا انتهای کتاب را بخواند
کارت کتابخانه اش را بیرون آورد.
و اسمی که روی آن نوشته شده بود مالید ، روش نوشته شده بود :
گو یون ژنگ و سو وی آن در خاطرات ماندگار شدند.
یون ژنگ :وی آن، داروی هانتینگتون بیشتر و بیشتر در حال رشده . و سیستم پزشکی بیماری های نادر به طور مداوم در حال بهبوده . شیائو سو (پسرشون) یک جراح تواناست . تو چطوری؟ سمعکی که برام گرفتی خیلی وقته خراب شده ولی الان خودم تعمیرش میکنم چون سازنده دیگر اون رو تولید نمی کنه !من می دونم که الان میخوای بگی ؛ یون ژنگ دور انداختنش ضرری نداره ... نیازی نیست همیشه اون رو نگه داری . اما این چیزیه که تو بهم دادی چطور می تونم اون رو دور بریزم؟ :)
وی آن... آیا می دونستی واقعاً دلم برات تنگ شده ؟ :(
پس از بستن کتاب، گو یون ژنگ لامپ جلوی میزش رو خاموش کرد. درست همون کاری که اون برای چندین دهه انجام داده ... چشمانش را بست و خوابش برد.

سال‌ها بعد بود که گو یوسو ( پسرشون ) به‌طور تصادفی کتاب را باز کرد و آثار اشک های ضعیفی روی کارت کتابخونه دید.
و متوجه شد که پدر قوی او هم جنبه شکننده ای داشته و عاشقانه مادرش رو حتی بعد از مرگ دوست داشته ... به طوری که حتی کوچک ترین یادگاری هاش رو حتی برای یه لحظه از خودش دور نکرد :)