در جنگ شناختی آن چیزی که مسلم است اولین هدف تسخیر ذهن است، یعنی شما تا ذهن فردی را به دست نگیرید و بر روی آن اثر نگذارید، نمی توانید کار دیگری انجام دهید. پس گام اول این است که ما ذهن مخاطب را در دست بگیریم و تسخیر ذهن داشته باشیم و دوم اینکه بیاییم مدیرت کنیم ادارک عمومی جامعه، ادراک خواص جامعه و به نوعی مهندسی اش کنیم و تا آنجایی که ممکن است اثرگذاری ذهنی داشته باشیم در این مخاطب تا به امید این بنشینیم که یک تغییری در رویکردها، در عادات، رفتارها، سلایق، ذائقه ها و ... به وجود بیاید تا هدفی که سیاسی یا اقتصادی و فرهنگی است حاصل بشود. خوب، اینجا یک تفاوتی بین جنگ فیزیکی و جنگ شناختی وجود دارد. شما در جنگ فیزیکی به دنبال این هستید که یک سرباز را از خطوط جبهه دشمن به شکل فیزیکی حذفش کنید. یا مجروحش کنید یا باعث تلفات جانی بشوید، اما در جنگ شناختی، شما آن فردی را که آماج حملات و بمباران های فکری شما قرار می گیرد را تبدیل می کنید به سرباز خودتان. حالا دیگر آن فرد با امکانات خودش در خاک رقیب دارد برای شما فعالیت می کنید و می شود عامل شما و علاوه بر این می تواند ناقل ذهنیت هایی باشد که شما در ذهن آن کاشته اید و ترویج می دهد این ذهنیت ها را. طبیعتا کشورهایی که در دنیا در این حوزه فعالند به دنبال اهداف جاه طلبانه ای هستند، تجزیه کشورها، ایجاد اغتشاشات، گسست اجتماعی، چند قطبی سازی جامعه، فروپاشی اتحاد ملی، ترویج قومیت گرایی، انقلاب های رنگی که در کشورهای آسیای میانه شاهدش بودیم، یا نمونه سوریه، اغتشاشی که 6 تا 7 سال طول کشیده، شروعش با جنگ شناختی بود، در بستر شبکه های اجتماعی بود. حتی سرنگونی حکومت سرهنگ قذافی در لیبی به همین شکل صورت گرفت و همه اینها باعث می شود که کشورهای مهاجم بتوانند به شیوه بسیار مسالمت آمیزی و به شکل خزنده و غیرملموس بازوی خودشان را بلند کنند تا ذهن و فکر آحاد آن جامع را تسخیر کنند.