فرقه سازی، یکی از سیاست های استعماری انگلستان در جغرافیای جهان اسلام است. فرقه های بابیت و سپس بهاییت از نتایج نامشروع همین سیاست ها بود.

این فرقه ها در همان ابتدای شکل گیری با هوشمندی علمای وقت و برخورد قاطعانه حکومت قاجار،متوقف شد و کانون هدایت آن به سرزمین های اشغالی منتقل گردید اما بعدها با روی کار آمدن رژیم پهلوی، مجددا حمایت از فعالیت این فرقه با پشتوانه حکومت، در دستور کار قرار گرفت.

در دوران پهلوی، بهاییان در بالاترین جایگاه های قدرت منصوب شدند و بستر رشد و تبلیغ این فرقه را فراهم نمودند.

همزمان،استقرار مرکزیت این فرقه در سرزمین های اشغالی و حمایت رژیم صهیونی از این فرقه، موقعیت مناسبی برای بهاییان برای کارگزاری منافع اسراییل در ایران ایجاد نمود که گرم شدن و توسعه روابط پهلوی با رژیم اشغالگر قدس را در پی داشت.

بعد از انقلاب اگرچه دامنه فعالیت و نمایندگی رسمی این فرقه در پیشبرد منافع رژیم صهیونی و سرویس های اطلاعاتی غربی برچیده شد اما ارتباطات تشکیلاتی این فرقه با مرکزیت آن واقع در سرزمین های اشغالی همچنان باقی و آسیب های مترتب بر آن قابل توجه است.