David Garrett - Csardas (Vittorio Monti) world music

۰ نظر گزارش تخلف
Anita
Anita

سر جذابی که شلوار جین و تی‌شرت به تن کرده‌است و با هر حرکت دستش می‌توان خالکوبی‌های روی شانه‌اش را دید. دیوید گرت، نوازندهٔ چیره‌دست ویولن، موسیقی کلاسیک را با ترانه‌هایی از متالیکا و مایکل جکسون پیوند زده‌است.

برخی معتقدند که دیوید گرت یک فوق ستارهٔ واقعی است و نه از آن‌هایی که یک شبه و در یک برنامهٔ تلویزیونی به شهرت می‌رسند. هر چند به نظر می‌آید موهای طلایی که تا سر شانه می‌رسند و داشتن چهره‌ای پر طرفدار، چندان در معروفیت گرت بدون تأثیر نبوده‌است. با این همه از یک چیز نمی‌توان چشم پوشید و آن اینکه رمز موفقیت دیوید گرت، پشتکار فراوانش برای تمرین بوده‌است.

دیوید گرت، نوازندهٔ چیره‌دست ویولن، ۳۸ سال پیش از مادری آمریکایی و پدری آلمانی در شهر آخن آلمان به دنیا آمد. پدر گرت حقوقدانی بود که در مواقع بیکاری از روی علاقهٔ شخصی‌اش ویولن تدریس می‌کرد و همسرش نیز جزو بالرین‌های حرفه‌ای به‌شمار می‌آمد.

گرت هنگامی که تنها چهار سال بیشتر نداشت، برای اولین بار ساز ویولن را در دست گرفت. ۹ سال بعد او آنقدر در نواختن زبردست شده بود که یکی از بزرگترین شرکت‌های تهیه‌کنندهٔ آلبوم‌های موسیقی کلاسیک در آلمان به نام «دویچه گرامافون» با او قرارداد همکاری بست.
هدف: جذب جوانان

گرت با تمام همتایان پیش از خودش تفاوت دارد. او ویلون را با موسیقی پاپ ترکیب می‌کند و گاهی حتی پای سبک موسیقی راک را نیز به این وادی وارد می‌کند. در بیشتر مواقع وقتی به روی صحنه می‌آید، خبری از کت و شلوار اتو کشیده نیست، بلکه بر عکس شلوار جین و تی‌شرتی به تن دارد که خالکوبی‌های روی بازویش را به خوبی در معرض دید قرار می‌دهند.

طبیعی است که این ظاهر هر نوجوانی را، چه دختر و چه پسر، شدیداً علاقه‌مند به موسیقی کلاسیک می‌کند! البته یکی از اهداف گرت هم جذب هر چه بیشتر نوجوانان به سمت موسیقی کلاسیک است: «شاید دلیل مهم‌اش این باشد که تلاش می‌کنم به مردم احساس خوبی را منتقل کنم و در این بین تلاش برای جذب نوجوانان خیلی هم سخت نیست! من معتقدم که موسیقی کلاسیک در دهه‌های اخیر صدمه خورده، آن‌هم از این جهت که خیلی از جریان زندگی امروزه فاصله گرفته‌است. در تلویزیون موسیقی کلاسیک نمی‌بینید و در رادیو هم نمی‌شنوید. برای همین هم باید این امکان را فراهم کرد که جوان‌ها با خیالی راحت در سالن کنسرت بنشینند.»

نظرات

نماد کانال
نظری برای نمایش وجود ندارد.

توضیحات

David Garrett - Csardas (Vittorio Monti) world music

۰ لایک
۰ نظر

سر جذابی که شلوار جین و تی‌شرت به تن کرده‌است و با هر حرکت دستش می‌توان خالکوبی‌های روی شانه‌اش را دید. دیوید گرت، نوازندهٔ چیره‌دست ویولن، موسیقی کلاسیک را با ترانه‌هایی از متالیکا و مایکل جکسون پیوند زده‌است.

برخی معتقدند که دیوید گرت یک فوق ستارهٔ واقعی است و نه از آن‌هایی که یک شبه و در یک برنامهٔ تلویزیونی به شهرت می‌رسند. هر چند به نظر می‌آید موهای طلایی که تا سر شانه می‌رسند و داشتن چهره‌ای پر طرفدار، چندان در معروفیت گرت بدون تأثیر نبوده‌است. با این همه از یک چیز نمی‌توان چشم پوشید و آن اینکه رمز موفقیت دیوید گرت، پشتکار فراوانش برای تمرین بوده‌است.

دیوید گرت، نوازندهٔ چیره‌دست ویولن، ۳۸ سال پیش از مادری آمریکایی و پدری آلمانی در شهر آخن آلمان به دنیا آمد. پدر گرت حقوقدانی بود که در مواقع بیکاری از روی علاقهٔ شخصی‌اش ویولن تدریس می‌کرد و همسرش نیز جزو بالرین‌های حرفه‌ای به‌شمار می‌آمد.

گرت هنگامی که تنها چهار سال بیشتر نداشت، برای اولین بار ساز ویولن را در دست گرفت. ۹ سال بعد او آنقدر در نواختن زبردست شده بود که یکی از بزرگترین شرکت‌های تهیه‌کنندهٔ آلبوم‌های موسیقی کلاسیک در آلمان به نام «دویچه گرامافون» با او قرارداد همکاری بست.
هدف: جذب جوانان

گرت با تمام همتایان پیش از خودش تفاوت دارد. او ویلون را با موسیقی پاپ ترکیب می‌کند و گاهی حتی پای سبک موسیقی راک را نیز به این وادی وارد می‌کند. در بیشتر مواقع وقتی به روی صحنه می‌آید، خبری از کت و شلوار اتو کشیده نیست، بلکه بر عکس شلوار جین و تی‌شرتی به تن دارد که خالکوبی‌های روی بازویش را به خوبی در معرض دید قرار می‌دهند.

طبیعی است که این ظاهر هر نوجوانی را، چه دختر و چه پسر، شدیداً علاقه‌مند به موسیقی کلاسیک می‌کند! البته یکی از اهداف گرت هم جذب هر چه بیشتر نوجوانان به سمت موسیقی کلاسیک است: «شاید دلیل مهم‌اش این باشد که تلاش می‌کنم به مردم احساس خوبی را منتقل کنم و در این بین تلاش برای جذب نوجوانان خیلی هم سخت نیست! من معتقدم که موسیقی کلاسیک در دهه‌های اخیر صدمه خورده، آن‌هم از این جهت که خیلی از جریان زندگی امروزه فاصله گرفته‌است. در تلویزیون موسیقی کلاسیک نمی‌بینید و در رادیو هم نمی‌شنوید. برای همین هم باید این امکان را فراهم کرد که جوان‌ها با خیالی راحت در سالن کنسرت بنشینند.»