خطبه 29 :
(پس از آن که ضحّاک بن قیس از طرف معاویه در سال 37.هجرى به کاروان حجّاج بیت اللّه، حمله کرد و اموال آنان را به غارت برد، فرمود)
اى مردم کوفه! بدن هاى شما در کنار هم ، امّا افکار و خواسته هاى شما پراکنده است. سخنان ادّعایى شما ، سنگ هاى سخت را مى شکند ، ولى رفتار سست شما دشمنان را امیدوار مى سازد. در خانه هایتان که نشسته اید ، ادّعاها و شعارهاى تند سر مى دهید ، امّا در روز نبرد مى گویید اى جنگ ، از ما دور شو! و فرار مى کنید.
آن کس که از شما یارى خواهد ، ذلیل و خوار است ، و قلب رها کننده شما ، آسایش ندارد.
بهانه هاى نابخردانه مى آورید. چون بدهکارانِ خواهانِ مهلت ، از من مهلت مى طلبید و براى مبارزه سستى مى کنید.
بدانید که افراد ضعیف و ناتوان هرگز نمى توانند ظلم و ستم را دور کنند ، و حق جز با تلاش و کوشش به دست نمى آید.
شما که از خانه خود دفاع نمى کنید ، چگونه از خانه دیگران دفاع مى نمایید و با کدام امام پس از من به مبارزه خواهید رفت؟
به خدا سوگند فریب خورده ، آن کس که به گفتار شما مغرور شود ، کسى که به امید شما به سوى پیروزى رود ، با کندترین پیکان به میدان آمده است ، و کسى که بخواهد دشمن را به وسیله شما هدف قرار دهد ، با تیرى شکسته تیراندازى کرده است.
به خدا سوگند صبح کردم در حالى که گفتار شما را باور ندارم و به یارى شما امیدوار نیستم و دشمنان را به وسیله شما تهدید نمى کنم.
راستى شما را چه مى شود؟ دارویتان چیست و روش درمانتان کدام است؟ مردم شام نیز همانند شمایند. آیا سزاوار است شعار دهید و عمل نکنید و فراموش کارى بدون پرهیزکارى داشته ، به غیر خدا امیدوار باشید؟

https://www.namasha.com/v/D1M2nDel
https://www.namasha.com/v/TG1WcHZK