حتا فکرشم نمیکردم انقدر خفن خوش دست باشه بسیار قشنگ سریالی بود خاص ترین که دیدم مخصوصا با بازی پسرممم وو دو هوان وقتی شاد بود میخندم وقتی گریه میکرد منم باهاش اشک میریختم هه جو کاراکتری بود همش تنها بود فکر میکردم کسی بهش اهمیت نمیده اما همه بهش اهمیت میدادن حتا جه می همش کنارش بود هیچ وقت راجب مرگ نمی پرسید همش شادش میکرد پسر مظلومم
کاراکتر او هونگ خیلی مظلوم بود اما دلم میخواست به جه می می رسید
همه بازیگران واقعاً عالی بودن حتا اون آجوشی مافیا خییلییییییی دلم تنگه شده براش حتا با وجود سد اند بودنش مشکلی ندارم درس بزرگی بود همین که اخرش یهویی بیماری پسرمم خوب نشد و نشون داد همیشه بیماری ها با معجزه خوب نمیشن خودش کلیه
خوبه که به معجزه باور داشته باشیم ولی اینکه همش منتظر معجزه بمونیم و قدر لحظات اخر رو ندونیم خیلی بده در لحظه زندگی کنیم. هه جو>> (خداحافظ آقای پلانکتون) دلم میخواد زندگی کنم