در ادبیات سیاسی-فرهنگی ما موضوع صورتی‌ها خیلی مطرح می‌شود.
مذهبی‌های صورتی یکی اصطلاح مطرح در این روزهاست.
کسانی که رنگ صورتی که نماد رنگ عروسک باربی و رنگ پراستفاده در اتاق‌های کودک است به آن‌ها نسبت داده می‌شود.
صورتی امروز رنگ کسانی است که به دنبال عادی‌سازی روابط و نرمال شدن ارتباطات جنسیتی در فضای جامعه هستند.
آن‌ها می‌گویند اگر عده‌ای دارند بر خلاف اون‌چیزی که قانون و شرع می‌گه عمل می‌کنند خیلی سخت نگیرید و با یک تساهل و تسامحی برخورد کنید.
اما از کلمه‌ی صورتی می‌توان یک برداشت دیگر هم داشت...
صورتی به کلمه‌ی صورت برمی‌گرده و در نسبت با صورت یک سیرتی هم وجود داره.
اگر مسائل رو ظاهری و روبنایی ببینیم صورتی می‌شیم؛ یعنی صورت رو می‌بینیم، سیرت رو نمی‌بینیم؛ ظاهر رو می‌بینیم، باطن رو نمی‌بینیم.
چه اتفاقی می‌افته که یک عده صورتی می‌شوند؟ ساده‌انگاری می‌کنند؟
اگر بخواهیم از این زاویه نگاه کنیم که چرا یک عده صورتی شدند؟ باید بگیم که طیف زیادی از افراد جامعه‌ی ما صورتی‌اند به معنای دوم، یعنی سیرتی نیستند! یعنی همه چیز رو ظاهری می‌بینند، باطنی نمی‌بینند.
چه شده که یک عده‌ای در وضعیت ظاهر و پوشش بی‌پروایی می‌کنند؟ آیا می‌توان با روی‌کرد صورتی و ساده‌انگارانه پاسخ درستی به این سوال داد؟

#باشگاه_استراتژیست‌های_جوان