تمامِ من
چقدر بی قرارِ دیدنِ تو هست، اضطراب های من
چقدر در پناه بغض های بی قرار فاصله
نشسته ایم
چقدر از حضورِ کالِ کودکانه ی بزرگ تر شدن،
دچار حیرتیم
چقدر شعرهای من
دوباره سر به راهِ گفتنِ تو، قد کشیده است
چقدر پیچکِ نگاه من
ترانه خوان تر از همیشه
شاخه های کوچکِ
بهانه های با تو بودنِ مرا عبور می کند
چقدر عاشقانه می توانم استخاره ات کنم
چقدر شور و التهاب ناگزیر
چقدر شوق ناتمام
چقدر بذر شوقِ بی قرارِ زیرِ خاک
چقدر سجده ی بلند شکر
ترانه ها دوباره ناتمام مانده است
چقدر...!

#محبوبه_وطن_خواه