ابد و صد روز/ نگاهی به فیلم «برادران لیلا»
سینماسینما، نوید جعفری
«من از اتفاقای خوب هم می ترسم، از آدمی که نقص داره بدم میاد از اونی که نقص نداره می ترسم.
شاید باورت نشه من حتی از خوشبختی هم می ترسم…»

برادران لیلا سومین ساخته سعید روستایی اگرچه در محاق توقیف قرار دارد اما همزمان با اکران جهانی نسخه فرانسوی آن در دسترس قرار گرفته است.

سینمای رئالیستی در ایران با رویکرد اجتماعی همواره مورد هجمه بوده است و متهمِ ردیف اول سیاه نمایی که در طی دهه های مختلف محل مجادلات بسیاری بوده است. و برادران لیلا هم از قاعده مستثنی نیست، برخی به جای نقد و تحلیل فیلم چه از لحاظ ساختار و چه محتوا، کارگردان و بازیگران را هدف حملات خود قرار داده اند که گویی این فیلم تنها برای خوش‌آمد جشنواره های خارجی با بیان مشکلات اجتماعی تولید شده است در حالی که به روشنی می دانند تمام موارد مطرح شده در فیلم برگرفته از واقعیت هایی است که بصورت روزمره مشاهده می شود.
پیش از پرداختن به فیلم، ذکر یک نکته ضروری به نظر می رسد و آن این است که واقعا سینما برآیند جامعه است یا اجتماع برآیند سینما؟

روستایی هوشمندانه مخاطب را در میان این روایت ها قرار می‌دهد، جامعه ای را در مقابل چشم بیننده عریان می کند که هنوز نیاموخته هر کسی مسئول زندگی و عملکرد خود است و همین عدم درک است که درون آدمها را به عنوان جامعه ای بی هویت نمایان می کند.
در واقع سعید روستایی پرسشی را مطرح می کند که پاسخش از دو سو گرفتار در شرایط اجتماعی است.
نخست مبنای گفتگو و پذیرش نقش فرد در زندگی شخصی. دوم تحمیل شرایطی که فرد را از فاعل به مفعول آن شرایط بدل می کند.
نکته اصلی که کمتر در یادداشت ها و نقد ها به آن توجه شده نگاه فیلمساز به مقوله فردیت در جامعه است.
آدمهای جامعه ای که فردی فکر می کنند و عمل می کنند و در این مسیر گویی هر کسی تنها در پی نجات خود است.
موردی که بارها در نگاه فیلمساز عیان می شود...

یادداشت کامل
در
https://cinemacinema.ir/?p=185620