کد میکس:13
تاریخ: ۱۴۰۲/۱/۲۰

روایتِ تقدیم به تو "من" !
نامه ای است، نه برای معشوق، نه برای اهل خانه، بلکه برای تو، برای تویی که سال ها بعد در جعبه ی خاطراتت این صفحه را بیابی، برای تویی که شاید دیگر مرگ را نمیخواهی و به زندگیت پایبند شدی :
عزیزترین وجودیتم، "من"،
امروز هم به آینده فکر کردی؟! امروز هم کمی نالیدی؟ شاید هم در خلوتت با دهان بسته و در سکوت اشک ها ریختی، اشک هایی که می‌ترسی کسی آن را ببیند... می‌ترسی... می‌دانم... من هم میترسم... میترسم از اینکه توی آینده، هنوز هم در این حال باشی... میترسم و از بن جانم میخواهم نجاتت بدهم...
و می‌دانم که تو هم میخواهی... میخواهی که من گذشته، من حال را فراموش کنی...
و من میترسم از اینکه دیگر مرا نخواهی... اما باز هم همچون دیوانه ای قلبم برایت پر می‌کشد، پس برایت مینویسم... مینویسم تا شاید به یاد بیاوری... من را...
قلبت هستم، روحت، جانت، جسمت، من توی اکنون هستم، اکنون در روز بیستم فروردین ۱۴۰۲ سلامم را به تو می‌رسانم و اینجا هستم که بگویم...
مشکلی نیست... مشکلی نیست اگر خوب نباشی، من می‌توانم با تموم وجودم تورا درک کنم، می‌توانم با تک تک ذره های وجودم به تو عشق بورزم و می‌توانم با یکایک محبتی که برایم باقی مانده تو را دلداری دهم... پس آرام بگیر و به سخنانم گوش بسپار! در این روز، من خواسته ای سخت از تو دارم، می‌دانم که اکنون هرکاری برای فراموشی منِ حال میکنی، اما خوب میدانی که این خواسته‌ی من نیست، بلکه هم به تمنای تو می افتم که فراموشم نکنی، نه من را و نه دردم را، چرا که من، با این زخم ها شدم "من"... انسانیت را، محبت را، تنهایی را، مسئله و جواب را، همه را از آنها یاد گرفتم....، البته که شاید گاهی هم مرحم لازم شوند، اما آنها استاد تمام اکنون تو هستند، پس فراموشش نکن، به پاس بدارش، و مرحمی بس مقاوم برایشان پیدا کن، این تنها خواسته ی من از تو و تنها توست، و میخواهم که بدانی و فراموش نکنی هرجا هم که باشی و هرجا هم که باشم، تو، جسمم، روحم، قلبم، تنم و رویای منی!
در پایان این دفتر که حکایتش هم همچنان باقیست، "من" عزیز آینده، بدان که اینجا یک‌نفر هست که همیشه تورا دوست دارد و تو را بعد از خدایش میپندارد... امیدوارم این تدوین که روایت توست کمی قلبت را نوازش کند، دوستت دارم. تولدت مبارک. ۲۰ فرودین ۱۴۰۲