آمایش سرزمین؛ ارزیابی نظام مند عوامل طبیعی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی می باشد. به منظور یافتن راهی برای تشویق و کمک به جامعه بهره برداران در انتخاب گزینه های مناسب. به بیانی دیگر، توزیع متوازن و هماهنگ جغرافیای کلی فعالیت‌های اقتصادی اجتماعی در پهنه سرزمین، نسبت به قابلیت ها و منابع طبیعی و انسانی را آمایش سرزمین می گویند. پایدارترین آمایشی که به سه مولفه ی مهم جمعیت، سرمایه، منابع طبیعی و محیطی یک منطقه یا سرزمین ختم میشود، برنامه آمایش سرزمین نامیده می شود. تنظیم رابطه بین انسان، فضا و فعالیتهای انسان در فضا به منظور بهره برداری منطقی از جمع امکانات در جهت بهبود وضعیت مادی و معنوی اجتماع، بر اساس ارزش های اعتقادی، سوابق فرهنگی یا ابزار علم و تجربه در طول زمان است که جزئی از جغرافیا محسوب می شود. در برنامه ریزی نوین بسیاری از کشورها، برنامه ریزی فضایی در جهت توسعه پایدار می‌تواند نیازهای دیگری از جمله مسائل دفاعی را نیز برطرف نماید. درواقع آمایش دفاعی در کشوری مانند ایران، استفاده از امکانات و تجهیزات طبیعی و غیرطبیعی در جهت ایجاد موانعی برای بازدارندگی از حملات دشمن می باشد. آمایش سرزمینی، تنظیم و برنامه ریزی کمی و کیفی یک موضع، مکان با در نظرداشتن شرایط و عوامل سیاسی، نظامی، امنیتی، اقتصادی، اجتماعی، اقلیمی در سطح کلان هر کشور می باشد. از مهمترین ویژگی های آن، نگرش همه جانبه به مسائل آینده نگری و دوراندیشی نتیجه گیری های مکانی از محتویات استراتژی توسعه ملی می باشد و به زبان دیگر آمایش سرزمین در یک کشور برابر است با مفهوم عدالت به طریقی که یک شهروند در هر کجای اقلیمش که به سر می برد، باید از امکانات نسبی مورد قبولی که برای هر فرد و خانواده در زندگی اجتماعی در نظر گرفته شده از قبیل محل مناسب زندگی، تحصیل، کسب و کار، مراکز درمانی، مراکز فرهنگی و تفریحی، حمل و نقل آسان و … را در اختیار داشته باشد تا بتواند با محیط اطرافش با میل و رغبت ارتباط و تعامل برقرار کند و با هر نوع قوم و رنگ و پوست و فرهنگی که دارد خود را متعلق به آن مکان بداند...