نمیخواستم قلب کسی بخاطرم غمگین بشه؛ من بهترم هنوزم جای نقطه امید وجود داره فکر کنم؛ در واقع اول و قبل همه چی تشکر میکنم از همه دوستان مهربونی که این چند روز پیگیر حالم بودن و پیام دادندحتی کسانی که تصورش رو نمیکردم...کلماتشون باعث دلگرمی قلبم و روحم و جسمم شده بود یه لحظه این گرما رو حتی ذره ای فراموش نمیکنم♡

فکر میکنم آدمها با امید حتی به واهی زندگی میکنن، واهی یعنی وهمی که هر آدمی میسازه یا حتی با احتمالا دو سه درصد بهش قوت قلب میده تا بتونه باز هم ادامه بده؛ فکر میکنم هر انسانی در هر شرایطی و هر جایی یک امید واهی داره؛ در واقع موقیت ها بنظرم تغییر میکنن ولی آدمها هرگز...ولی مطمئنم حتی اگر افکار و باور هایم گم شوند....احساساتم تغییر نمی‌کنند این شاید مضحک بنظر بیاد اما اغلب برایم شبیهه طرحواره روانشناسی از یک مکانیسم دفاعی میشه...

اواخر بهمن1402 سونیا