دﻟﻢ ﺑﺮﺍی ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ‌ﻫﺎی ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ. ﺑﺮﺍی ﺷﻴﻄﻨﺖﻫﺎی بیﻭﻗﻔﻪ، بی‌خیالیﻫﺎی ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ، ﻧﺎﺯ ﻭ ﻛﺮﺷﻤﻪ‌ﻫﺎی ﻣﻦ ﻭ ﺁﻳﻨﻪ، ﺧﻨﺪﻩ‌ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻭ بی‌ﺩﻟﻴﻞ، ﺑﺮﺍی ﺁﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻣﻬﺎﺭ ﻧﺸﺪنی، ﺣﺎﻻ ﺍﻣﺎ، ﺩﺧﺘﺮک ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﻧﺎﺯک نارنجی ﺩﺭﻭﻧﻢ ﭼﻪ بی‌ﻫﻮﺍ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ، ﭼﻪ ﻗﺪی ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻃﺎﻗﺘﻢ، ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ منطقی می‌زند. ﭼﻪ ﺷﻴﺸﻪ‌ﺍی ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭﺯی، ﺣﺎﻻ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻥ ﻫﻢ ﺭﺿﺎ نمی‌دهم. ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺷﺪﻥ می‌ﺍﻧﺪﻳﺸﻢ، ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻧﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺟﺎی بستنی یخیﻫﺎی ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩکیﺍﻡ ﺭﺍ ﻗﻬﻮﻩ‌ﻫﺎی ﺗﻠﺦ ﻭ ﭘﺮ ﺳﻜﻮﺕ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻟﺤﻦ حرف‌هایم ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺟﺪی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺴﺎﺏ می‌برم. ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺷﺎﺩی ﻫﻢ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺳﺮ نمی‌ﺩﻫﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺍﻛﺘﻔﺎ می‌ﻛﻨﻢ. ﭼﻪ ﭘﻴﺸﻮﻧﺪ عجیبی ﺍﺳﺖ ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ، ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﻤﺖ می‌نشیند، تمامی سرخوشی و بی‌خیالی‌ات ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ می‌گیرد ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻭﺯﻧﻪ ﻭﻗﺎﺭ ﻭ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺭﻭی ﺷﺎﻧﻪ‌ﺍﺕ می‎ﮔﺬﺍﺭﺩ.
ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ تمامی ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻪ! ﻓﻘﻂ ﺧﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻭﺯﻧﺸﺎﻥ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮک ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺯﻳﺮ سنگینی ﺁﻥ ﺑﻤﻴﺮﺩ… امروز شاید روز ما نباشد، اما ما همان دختر دیروزیم، روزمون مبارک.