اگر قرار باشد دغدغه‌های محیط زیستی کشور شمارش شود، قطعاً دریاچه ارومیه در بالای این فهرست قرار می‌گیرد، دریاچه‌ای که حالا برای حیات دوباره میان بیم و امید قرار دارد.

به گزارش خبرآنلاین؛ شروع خشک شدن این دریاچه به اواسط دهه ۷۰ برمی‌گردد، جایی‌که همزمان با یک دوره خشکسالی کاهش سطح تراز دریاچه ارومیه آغاز شد، تراز دریاچه که آن روزها حدوداً ۱۲۷۷ متر از سطح آبهای آزاد بود کم کم شروع به کاهش کرد.

اما همزمان با شروع کار دولت یازدهم در سال ۱۳۹۲، حسن روحانی، رئیس جمهور وقت در اولین جلسه هیات دولت سند ستاد احیای دریاچه ارومیه را امضا کرد تا شاید بیم‌ها از نابودی دریاچه تبدیل به امید شود. اقداماتی از قبیل توقف پروژه‌های سدسازی و مدیریت مصرف آب کشاورزی در حوضه آبخیزداری دریاچه سبب شد روند نزولی کاهش سطح تراز دریاچه متوقف شود.

در کنار کاهش مصرف آب کشاورزی، برخی اقدامات دیگر در دستور کار ستاد احیا قرار گرفت، پروژه انتقال آب از رودخانه زاب و احداث تصفیه خانه برای بازگشت آب به دریاچه از جمله‌ی این پروژه‌ها بود، پروژه‌هایی که در مراحل پایانی‌ تقریباً متوقف شد درحالی‌که می‌توانستند جان تازه‌ای به دریاچه بدهند، مسعود تجریشی رئیس سابق واحد برنامه ریزی ستاد احیای دریاچه ارومیه معتقد است در یک سال گذشته این پروژه‌ها فقط یک درصد پیشرفت داشته.

با این وجود به نظر می‌رسد یکی از دلایل وقفه در اتمام پروژه‌ها بی‌برنامگی دولت سیزدهم باشد. علیرغم همه بی‌برنامگی‌ها در یکسال گذشته، آنچه در وضعیت کنونی اهمیت دارد تعیین سرنوشت پروژه‌ها آبرسانی است، چراکه اگر برای یکی دو ماه آینده آبی برای دریاچه تامین نشود ممکن است با اولین تخبیر دیگر دریاچه‌ای وجود نداشته باشد.