سى و پنج سال از عمر پُربرکت على بن موسى الرضا(ع) سپرى شده بود که به سوگ پدر نشست و از همان سال ( ۱۸۳ ق) عهده دار امامت شیعه شد. شیعیان تا سال ۲۰۳ هجرى که ایشان در توس به شهادت رسید ،[۴۸]از امامت ایشان برخوردار بودند.

امام هشتم، در دوره بیست ساله امامت خویش، هفده سال را در مدینه و سه سال را در خراسان سپرى کرد. این دوران، هم زمان با حاکمیت هارون الرشید، امین و مأمون بود.[۴۹]هارون و مأمون، از مشهورترین خلفاى عبّاسى بوده اند.

هارون به یارى وزیران توانمند بَرمَکى، مقتدرانه توانست آرامشى نسبى را بر سرزمین هاى اسلامى حاکم کند و با رَصَد دقیق، هر مخالفى را به شدّت، سرکوب مى کرد. بى تردید، در یک حکومت کاملاً نظامى و دیکتاتورى، زندگى یک گروه عقیدتى مخالف، مانند علویان ، بسیار دشوار مى نمود و بیش از همه، حرکت هاى پیشواى شیعیان ، یعنى امام کاظم(ع) نیز به شدّت کنترل مى شد. در چنین حکومتى، دستگیرى ها و زندانى کردن هاى گوناگون امام هفتم و سرانجام به شهادت رساندن ایشان، امرى اعجاب آور نمى نمود. تعبیر رساى یکى از یاران امام هشتم، یعنى محمّد بن سِنان، از شخصیّت هارون، به خوبى بیانگر آن است که در قلمرو بسیار گسترده حکومت عبّاسى، جز خفقان، چیز دیگر حکم فرما نبوده است. و ...