چومو (هانگول: 추모, هانجا: 鄒牟) با نام پسامرگ جومونگ (هانگول: 추모성왕, هانجا: 鄒牟聖王) (۵۸ ق. م – ۱۹ ق. م) بنیان‌گذار گوگوریو بود.[۱] [۲]

گوگوریو در میان سه پادشاهی کره، شمالی‌ترین آنها محسوب می‌شد و بخش‌هایی از منچوری و کره شمالی امروزی را در بر می‌گرفت. در لوح سنگی گوآنگ گائتو از او با نام چومووانگ به معنی پادشاه چومو و در دو کتاب تاریخی سامگوک ساگی و سامگوک یوسا از او با نام جومونگ و عنوان گو یاد شده‌است. همچنین در کتاب سامگوک ساگی از او با نام چومونگ یا سانگائی نیز نام برده شده‌است. آرامگاه جومونگ در کره شمالی کنونی واقع است. مرگ جومونگ در ۳۹ سالگی بود.[۳][۴]

گوگوریو جزو سه پادشاهی کره و همسایه دودمان شیلا و بکجه بود

جومونگ در سال ۱۹ قبل از میلاد، در سن ۳۹ سالگی درگذشت. دربارهٔ مرگ او فرضیه‌های بسیاری وجود دارد که از مهم‌ترین آن می‌توان به عفونت دست چپ او بر اثر شمشیری زهرآگین در جنگ با امپراطوری هان اشاره کرد.[۷] شاهزاده یوری که ولیعهد نیز بود، پدرش را در یک قبر هرمی شکلی به نام مقبره شاه جومونگ (Temple of King Dongmyeong) دفن نمود و پس از مرگ به او نام چومو سئونگ وانگ را اهدا نمود.
در سال ۳۴ قبل از میلاد، جولبون سئونگ، اولین شهر پایتخت گوگوریو، همراه با قصر امپراطوری تکمیل شد. ۴ سال بعد و در سال ۲۸ قبل از میلاد، جومونگ ژنرال بوویئوم را جهت تسخیر پادشاهی اوکجه فرستاد. در طی همان سال مادر جومونگ، یوها، در قصر دانگ بویو درگذشت و برای او مراسم خاکسپاری‌ای در حد یک ملکه گرفتند، در حالی که فقط یک صیغه سلطنتی بود. جومونگ یک فرستاده و هدایای فراوانی جهت قدردانی از سخاوت پادشاه گوموا، برای او ارسال نمود.

در سال ۱۹ قبل از میلاد، همسر اول جومونگ، یه‌سویا همراه پسرش، یوری، دانگ بویو را ترک کردند و وارد گوگوریو شدند.[۶] یه‌سویا، ملکه شد و سوسانو همسر دوم جومونگ به علت فشارهای وارده و همچنین ترس از موقعیت پسرانش در آینده گوگوریو تصمیم به ترک آنجا گرفت. سوسانو، گوگوریو را همراه دو پسرش و تعدادی از مردم ترک کرد و آنها را به سمت جنوب شبه جزیره کره، مکانی که در حال حاضر کره جنوبی در آن قرار دارد، رهبری کرد. جومونگ اولین پسرش یوری را به عنوان ولیعهد معرفی نمود و او را وارث تاج و تخت کرد.