خودکار روی خطوط کاغذ می رقصید
اتفاق از زمین افتاد
شعر از درخت رویید
تانگو
غم
آواز
جای بوسه ات بر تنم درد میکند
((شب موهاش سرانجام درازی دارد))
منِ آشفته ترین مرد جهان
پرِ از پوچی و مرگ
چندیست نه میدانم از کجا آمده ام
نه مقصدم کدام آسمان است
نه کجایم
من برای فردا شعر شدم
برای فریاد
آن کهنه نوری که من بودم
لرزش باد در دل
صنعت و علم و بشر با رقص خودکار
تیغی در چشمم
نوشتند
دیگر نور تاریخ انقضا دارد