بنی‌اسرائیل به دوازده فرزند یا قومی گفته می‌شود که به نام پدر و جدشان اسرائیل (یعقوب) نام‌گذاری شده‌اند. در قرآن ۴۱ بار از این واژه یاد شده و از نعمت‌ها و دستورهای خداوند به بنی‌اسرائیل و توبیخ‌های فراوانشان از سوی خدا سخن آمده است. اسرائیل و پسرانش به سبب قحطی در کنعان به مصر رفتند و نسلشان تا زمان حضرت موسی(ع) در مصر ماند. در این زمان بعلت ستم فرعون از مصر خارج شدند. آنها بعد از آنکه موسی(ع) به طور سینا رفت و مدتی غایب بود، به گوساله‌پرستی روی آوردند.
پس از وفات موسی(ع) و یوشع، عصر داوران بنی‌اسرائیل شروع شد. آنان پادشاه نبودند و فقط به حل اختلافات می‌پرداختند. سال‌ها بعد، عصر پادشاهان بنی‌اسرائیل با طالوت و سپس داوود و سلیمان(ع) آغاز شد. بعد از سلیمان(ع) فرزندش به پادشاهی رسید، اما ده طایفه از بین دوازده طایفه بنی‌اسرائیل از او پیروی نکردند و فقط دو طایفه بنیامین و یهودا از او اطاعت کردند. اینان در منطقه‌ای به نام یهودا در اورشلیم ساکن شدند. نام یهودی از همین طایفه ریشه گرفته است.
در دوران سلیمان(ع)‌، معبدی برای عبادت ساخته شده بود به نام هیکل سلیمان که به سبب اختلاف میان اقوام بنی‌اسرائیل و اشغال اورشلیم چند بار تخریب شد.