یکایک سر شکست آن روز اما عهد و پیمان نه/غم دین بود در اندیشه مردم، غم نان نه/شبی ظلمانی و تاریک حاکم بود بر تهران/به لطف حضرت خورشید اما بر خراسان نه/کبوترهای گوهرشاد بودیم و صدای تیر/پریشان کرد جمع یکدل ما را ، پشیمان نه/سراسر، صحن از فوج کبوترها چنان پر شد/که چندین بار خالی شد خشاب آن روز و میدان نه/یکی فریاد می زد شرمتان باد آی دژخیمان!/به سمت ما بیاندازید تیر، اما به ایوان نه/یکی فریاد سر می داد بر پیکر سری دارم/که آن را می سپارم دست تیغ و بر گریبان نه/برای او که کشتن را صلاح خویش می داند/تفاوت می کند آیا جوان یا پیر؟ چندان نه/دیانت بر سیاست چیره شد، آری جهان فهمید/رضاجان است شاه مردم ایران، رضاخان نه!/کلاه پهلوی هم کم کم افتاد از سر مردم/نرفت اما سر آن ها کلاه زورگویان، نه!/گذشت آن روزها، امروز اما بر همان عهدیم/نخواهد شد ولی این بار جمع ما پریشان، نه!/به جمهوری اسلامی ایران گفته ایم «آری»/به هرچه غیر جمهوری اسلامی ایران: «نه»/کجا دیدی که یک مظلوم تا این حد قوی باشد/اگرچه قدرت ما می شود تحریم، کتمان نه/دفاع از حرم یعنی قرار جنگ اگر باشد/زمین کارزار ما «تل آویو» است، تهران نه!/