ادامه :
شاید این انتخاب بازیگر هرگز در ذهن کسی نمی گنجید ، اما با ساخته شدن این سریال گویا که با فکر کردن به هر کدام به یاد دیگری هم می افتیم . در این سریال شیرینی رفاقت آنقدر به مذاقتان خوش می آید که نه تنها نبود داستانی رمانتیک با یک دختر دبیرستانی حس نمیشود بلکه بی شک احساس میکنید که چقدر نبودش به زیبایی سریال کمک میکند.
کیم ووبین بازیگری است که اگر شما یک کیدرامر واقعی باشید محال است او را نشناسید. منهای شخصیت خوب و با اخلاق او در دنیای حقیقی او یک بازیگر بی نظیر است که حتی با وجود بیماری دو ساله اش محال است کسی او را از یاد ببرد . فرقی نمیکند او را با وارثان به یاد بیاورد یا عشق بی پروا ، کریسمس سفید یا... او در هر جا فوق العاده ظاهر میشود. چه بخواهید باور کنید و چه نخواهید او در مدرسه ی 2013 یک دانش آموز است . او پاک هونگ سو است و این نقش را به زیبایی بازی کرد . ظاهری خشن و آرام . از درون آشوب است ، شکسته و زخم خورده.
لی جونگ سوک بازیگری خوب و توانمند است که میتوان گفت تخت گاز به سمت جلو حرکت میکند . او از بازیگران است که انتخاب های خوب داشته به همین دلیل کارنامه ای درخشان دارد . اگر او را با دبلیو یا پینوکیو میشناسید بهتر است با دیدن مدرسه ی 2013 روی دیگر او را ببنید . او گو نام سون است . گو نام سون مهربان است و غمگین و آرزوی بازگشت به گذشته را دارد برای همین در حال میجنگد که به پارک هونگ سو برسد .
گو نام سون فکر میکند مهمترین و عزیز ترین چیز زندگی کسی که دوستش دارد را از او گرفته و از دور انداخته شدن و ترد شدن توسط آن شخص میترسد . و پارک هونگ سو فکر میکند حالا که یک چیز مهم را از دست داده یک چیز خیلی مهم تر و عزیز تر دارد ، کسی که میتواند به او تکیه کند و با کمکش میتواند دوباره شروع کند. گو نام سون پشیمان است و شرمنده و پارک هونگ سو خشمگین است از شرمندگی گو نام سون.
تمام این احساسات را ووبین و جونگ سوک به خوبی بازی کردند .
دیالوگ های این سریال با دقت و ظرافت نوشته شده است . به همین دلیل کاراکترها با تمام احساساتی که آنان را فرا میگیرد از فرم اصلی خودشان بیرون نمیزنند ( اصطلاحا مثل یه خواننده که فالش میخونه نمیشه )

ادامه ی نقد در پست بعدی...