آفرینش

۱ - آنگاه که جز من که خدای شمایم کسی و چیزی و جانی و گاهی نبود من در خودم بودم و خود خودم بودم ولی خودم در جانی نبودم زیرا اصلاً فضا و مکانی نبود . پس من کجا بودم ؟ من ذات خودم بودم وجود محض بودم و از موجودیت و مکان و تن و جلوه بی نیاز بودم . پس بگونه ای بودم که شما با فهم خودتان مرا نابوده می پندارید . عدم درک کنید وحدانیت ذات مرا درک کرده اید و در حقیقت خودتان را. پس اگر بتوانید مرا در نابوده گی و همچون در دوره قبل از خلق شدن و به دنیا آمدن شناخته اید زیرا من شما را از خودم آفریده ام .

۲ - پس آنگاه که هیچ چیز و هیچ جائی و هیچ زمانی نبود من بودم بی آنکه باشم . و می دانستم که هستم پس هستی من دانائی محض بود. من آگاهی مطلق بودم آگاهی بر وجود بودم و وجودم همان آگاهی من بر وجودم بود . من هستی محض و بودن مطلق بودم بی هیچ صفت و خاصیت و موجودیتی و بی هیچ چون و چگونه و چرا و چیستی بودم . من چیزی نبودم فقط بودم بودم چون بودم و بودنم عین نبودنم بود. آنگاه بود و نبود یکی بود و آن یکی من بودم .

استاد علی اکبر خانجانی
پدیده ه شناسی قرآنی،  آفرینش ص ۸

آرشیو کامل رایگان در:

https://www.khanjany.org/

https://t.me/khodshenasi4/8892