هیچوقت از اینکه بخوام از متن های کلیشه ای و حاضر و آماده ی موجود در بازار! برای بیان احساسم نسبت به کسی استفاده کنم خوشم نیومده و معمولا هم این کار رو نمیکنم مگر اینکه بخاطر ذوق و طبع و قلمِ شاعرانه ای که ندارم! مجبور بشم برای کسی یه متن آماده ای رو بفرستم. همیشه با خودم میگم مگه اصلا هیچ دو نفری توی دنیا پیدا میشن که ما مثل هم دوستشون داشته باشیم؟ پس چطور یه متن رو میشه برای صد نفر فرستاد؟!؟
این بود که اینجا برای تقدیمی های تولد هرکدوم از دوستان، داستان دوستیم با اون فرد رو مرور کردم. اینجوری شد که متن تقدیمی هرکس با دیگری تفاوت پیدا کرد. و جالب اینه که اون متن هم مربوط به همون روز بود و اگه بخوام با احساس امروزم متن دیگه ای بنویسم با متن اون روز تولدشون فرق داره. همینقدر خوشحالم که دوستی ها و صمیمیت ها بر پایه شناختِ بیشتر، عمیق تر و محکم تر شده. و دیگه مجازی نیست.
رسیدیم به آخرین ماه سال و آخرین متن تولد امسال. شروع دوستی من با همه دوستانی که امسال و به واسطه حضورم تو این کانال پیدا کردم و الان جزو صمیمی ترین و نزدیک ترین دوستانم هستند با یه کامنت بوده. کامنت هایی که خیلی تدریجی و کم کم شکل صمیمانه ای پیدا کردن. اما اولین کامنت هایی که منجر به آشنایی من با آیه شد، نه صمیمانه بود و نه حتی معمولی! شاید بشه گفت اصلا خصمانه بود! اونم به این خاطر بود که من اون موقع هنوز تو فضای دعواها و گیس و گیس کِشی های آپارات بودم و البته کم هم نبودند کسانی که میومدن و انواع و اقسام تهمت ها رو بهم میزدن. خلاصه که کامنت آیه توی بد موقعیتی به من رسید. و ماجرایی که میتونست تبدیل به یه دعوا و کَل کَل و دلخوری همیشگی بشه منجر به یه دوستی شد. خوشحالم به جای اینکه من طرفدارام رو بفرستم کانال اون تا پوستشو بکَنن و اونم طرفداراشو بفرسته کانال من تا حال منو جا بیارن و الکی الکی خون و خونریزی راه بیفته، سه متر سه متر برای هم کامنت خصوصی دادیم و حرف زدیم و قهر کردیم و خط و نشون کشیدیم و آروم شدیم و متوجه سوء تفاهم شدیم و حلش کردیم و دوست شدیم.. به نظرم تو شکل گیری این دوستی و همینطور تداومش، خوش قلب بودن و منطقی و باجنبه بودن آیه مهمترین نقش رو داشت و اینا ویژگی هاییه که تو وجود آیه خیلی پُررنگه و همین ویژگی ها باعث میشه بتونم راحت باهاش حرف بزنم و تو این رابطه دوستانه احساس آرامش کنم.

...(ادامه در قسمت نظرات)...