لغو برده‌داری پس از جنگ داخلی، موجب پذیرشِ سیاه‌پوستان در جمع خانوادهٔ سفیدپوستانِ آمریکا شد. توقف جنگ در سال ۱۸۶۵ فرصتی جدی برای مبارزهٔ سیاه‌پوستان و مشارکت آنها در اعلامیهٔ استقلال و بهره‌مندی از وعده‌های مندرج در آن بود. ناگاه سخنگویان مختلفی در میان سیاه‌پوستان آمریکا ظهور کردند که شاخص‌ترین آنها فردریک داگلاس بود. داگلاس که در سال ۱۸۱۸ به دنیا آمد طعم بردگی را چشیده بود وی نخستین رهبر سیاه‌پوستی بود که احترام و توجه سفیدپوستان آمریکایی را به خود جلب کرد و پیش از مرگش در سال ۱۸۹۵ به‌عنوان مدیر فدرال و نمایندهٔ دیپلماتیک ایالات متحدهٔ آمریکا در هائیتی نیز منصوب شد. آرمان راهگشای که بدون مصالحه در تمام عمر آن را دنبال کرد، جذب مردمش در جامعهٔ آمریکا از طریق تأکید بر حقوقِ سیاسی آنها بود. این موضوع در دورهٔ نوسازی پس از جنگ به شکلی دیگر نمایان شد چرا که تلاش‌ها برای بهبود اقتصاد ویرانِ جنوب با تغییر نگرش سفیدپوستان جنوبی نسبت به سیاه‌پوستان همراه بود و خود را در قالب خشونت و تلاش‌های کو کِلاکس کِلَن و تلاشِ برای سلب حق رأی سیاه‌پوستان نشان داد.