خداشناسی امامیه: راز نهفته در کلمه الله و اسرار نام های خداوند (قسمت ششم)
مولف : استاد علی اکبر خانجانی
ادامه توضیح :

۷.۱ - مشتق از اَلَه:

اَلَه، یَاله، اُلوهَة، اُلوهیّة: عبادت و پرستش کردن (کسی یا چیزی را).

اینکه اصل آن از «اَلَه» (به فتح فاء و عین) است که اسم جنس است بر هر معبودی که به حقّ یا باطل عبادت شود؛ اعم از اینکه پرستنده معبود باطل فقط آن را معبود بداند و به ربوبیت «الله» معتقد باشد، مثل بسیاری از مشرکین، یا اینکه به ربوبیت آن و اتّصافش به صفات کمالیه ربانی قائل باشد.

پس به‌عکس آنچه که فرقه گمراه وهابیت و ابن‌تیمیه و پیروانش گمان کرده‌اند که کلمه توحید فقط دلالت بر توحید الوهیت و نفی شرک در معبودیت دارد و نفی شرک در ربوبیت و اثبات توحید در ربوبیت از آن استفاده نمی‌شود.
این کلمه طیبه بر نفی مطلق شرک برای حضرت احدیت دلالت دارد؛ زیرا شرک در الوهیت و معبودیت، همچنان‌که گاه به اعتقاد باطلی مثل عقیده به اینکه شیء وجود تنزیلی خدا در عبادت اوست، حاصل می‌شود.
گاه هم به عقاید باطل دیگر مثلاً چیزی یا شخصی را در مثل امر خلق و رزق و اماته و احیا شریک خدا دانستن واقع می‌شود.
پس وقتی گوینده این کلمه طیبه نفی هر معبود را نمود، چنان‌که نفی معبودی را که مشرک در عبادت به‌واسطه اعتقاد فاسدی آن را می‌پرستد، می‌نماید، معبودی را هم که مشرک در ربوبیت به‌واسطه اعتقادی از رقم دوم می‌پرستد، نیز نفی می‌نماید و نفی این دو معبود، نفی اصل و منشا عقیده به معبودیت آنهاست و چون موارد شرک در عبادت و پرستش ظهور پیدا می‌کند، ازاین‌جهت نفی آن شده و با نفی لازم، نفی ملزوم (یعنی عقاید فاسدی که منشا عبادت غیرخدا می‌گردد) نیز می‌شود.

بنابراین چنان نیست که کلمه توحید فقط شرک در الوهیت را ـ به‌معنایی که وهابی‌ها می‌گویند و مجامع با توحید ربوبیت می‌شمارند ـ نفی نماید و به نفی شرک در ربوبیت ارتباط نداشته باشد؛ بلکه وقتی معبود غیر او را نفی کردیم، هرگونه شریکی را هم برای او نفی نموده‌ایم
و
این در صورتی است که «الله» از «اله» (به فتح فاء و عین) مثل «عبد» لفظاً و معناً باشد و الاّ برحسب اشتقاقات دیگر، این توهم وهابی‌ها که می‌خواهند آن را مبدا یک سلسله دعواهای باطل دیگر خود قرار دهند، بطلانش به‌صراحت معلوم است.

و.....