امروزه انرژی زیربنای همه فعالیت های بشر است.
با توجه به افزایش جمعیت کره زمین، هر چقدر که می گذره، نیاز بشر به انرژی بیشتر و بیشتر میشود.
از طرفی انرژی های نسل گذشته مثل ذغال سنگ ، نفت و گاز، در کنار آلایندگی شون ، رو به پایان هم هستن. پس باید به فکر انرژی های نو و پایدارتر باشیم.
که در حال حاضر انرژی هسته ای یکی از پاکترین و به صرفه ترین منابع تامین این نیاز بشر است.
در اواسط قرن 19 میلادی پس از سالها تحقیق، اولین نیروگاه هسته ای تولید برق {در سال1954} در روسیه ، دو سال بعد در انگلستان(1956) و سال بعدش در آمریکا راه اندازی شد.
درحال حاضر فرانسه بیش از 70% از برق مورد نیاز خودش را از انرژی هسته ای تامین میکند.طبق آمارها در سال 2017 بیش از 437 نیروگاه در 30 کشور جهان فعالند و 60 نیروگاه جدید دارد ساخته میشود و این آمار حتی در منطقه خاورمیانه رو به افزایش است و همه اینها نشان میدهد که،دنیای آینده دنیای فناوری هسته ای است،و کشورهای پیشرو انرژی آینده شان رو از این طریق تامین خواهند کرد.
فناوری هسته ای علاوه بر تولید برق و انرژی در حوزه های متنوع دیگری هم کاربرد دارد:
مثلاً در بخشهای آب
در دامپزشکی و دامپروری
در پزشکی
در کشاورزی
در صنایع غذایی
در صعنت
در معدن
در محیط زیست
در دریانوردی
در باستان شناسی
و در هوافضا
می دانیم که آب مایه حیات است ،اما همین آب می تواند مایه ممات باشد یا مثلا گاز که اگر حین استفاده از آن نکات ایمنی رعایت نشود میتواند فجابع بزرگی را رقم بزند در تمام مشاغل و صنایع مختلف هم به همین شکل است.
پس طبیعتاً ما هم که حالا از فناوری هسته ای در بخشهای مختلف استفاده میکنیم ،باید خطراتش را بشناسیم و برایشان فکری کنیم.
خوشبختانه استانداردهای بین المللی صنعت هسته ای بسیار بسیار سختگیرانه تر از سایر صنایع است. پس سطح ایمنی استفاده از فناوری هسته ای بسیار بالاست. اما این استانداردها باعث نمیشود که ما خودمان را برای حوادث احتمالی آماده نکنیم کما اینکه در دهه های اخیر موارد مختلفی از حوادث هسته ای در جهان اتفاق افتاده است.
اگر به هر دلیلی دربهره برداری از مواد پرتو زا حادثه ای رخ بدهد، طبیعی است که باید در مرحله اول توسط مسئولین مرکز مربوطه مهار شود.
اما اگر اثرات این حادثه به مراکز جمعیتی کشیده شود ، چه؟