بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَى ﴿۱﴾
سوگند به اختر [= قرآن] چون فرود مى ‏آید (۱)

مَا ضَلَّ صَاحِبُکُمْ وَمَا غَوَى ﴿۲﴾
[که] یار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده (۲)

وَمَا یَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى ﴿۳﴾
و از سر هوس سخن نمى‏ گوید (۳)

إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَى ﴿۴﴾
این سخن بجز وحیى که وحى مى ‏شود نیست (۴)

عَلَّمَهُ شَدِیدُ الْقُوَى ﴿۵﴾
آن را [فرشته] شدیدالقوى به او فرا آموخت (۵)

ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوَى ﴿۶﴾
[سروش] نیرومندى که [مسلط] درایستاد (۶)

وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى ﴿۷﴾
در حالى که او در افق اعلى بود (۷)

ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى ﴿۸﴾
سپس نزدیک آمد و نزدیکتر شد (۸)

فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَى ﴿۹﴾
تا [فاصله‏ اش] به قدر [طول] دو [انتهاى] کمان یا نزدیکتر شد (۹)

فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى ﴿۱۰﴾
آنگاه به بنده‏ اش آنچه را باید وحى کند وحى فرمود (۱۰)