امام رضا(ع) در بین ائمه(ع) دو ویژگی دارند:

1.غربت

در نتیجه ولایتعهدی اجباری که با مکر و طرح مأمون عباسی بر امام تحمیل شد، امام فرسنگ‌ها از دیار آبا و اجداد خود دور شد؛ هنگامی که فرستاده‌های مأمون برای حرکت دادن حضرت رضا(ع) از مدینه به خراسان به مدینه آمدند، حضرت رضا(ع) برای وداع به مسجد النبی کنار قبر رسول خدا(ص) رفت و مکرّر با قبر پیامبر وداع می‌کرد و بیرون می‌آمد و نزد قبر باز می‌گشت و هر بار صدایش به گریه بلند بود.

محول سجستانی می‌گوید: به حضور امام رضا(ع) رفتم و سلام کردم و جواب سلام مرا داد، آن حضرت را در رفتن به سفر خراسان مبارکباد گفتم، فرمود: به دیدار من بیا زیرا از جوار جدّم خارج می‌شوم و در غریبی از دنیا می‌روم و در کنار قبر هارون مدفون می‌گردم، من همراه حضرتش به خراسان رفتم، تا اینکه از دنیا رفت و در کنار قبر هارون به خاک سپرده شد.

2.معیار قاطع برای شیعه اثنی عشری:

گروهی از اصحاب موسی بن جعفر(ع) پس از درگذشت امام به امامت و وصایت امام رضا(ع) ایمان نیاوردند و گفتند: «حضرت موسی بن جعفر زنده است و روزی ظهور خواهد کرد».

این گروه چون در امامت حضرت موسی بن جعفر توقف کردند به "واقفیه" معروف‌اند. مهم‌ترین دلیل به وجود آمدن این فرقه ، وجود اموال فراوان امام موسی بن جعفر در نزد وکیلان ایشان بود. چون امام موسی کاظم مدت زیادی در زندان بود و نمی‌توانست اموالی را که برای ایشان می‌رسید، در موارد مناسب به مصرف برساند، مبالغ زیادی نزد وکلای ایشان مانده بود.
به عنوان مثال، 70 هزار دینار نزد زیاد بن مروان قندی، 30 هزار دینار نزد علی بن ابی حمزه بطائنی و 30 هزار دینار و پنج کنیز نزد عثمان ابن عیسی مانده بود.
اگر این افراد به امامت حضرت رضا(ع) اعتراف می‌کردند، باید همه این اموال را به ایشان می‌دادند. به همین دلیل در آن‌ها طمع کردند و با سرباز زدن از امامت ایشان، اموال را تصاحب کردند و به مصارف شخصی رساندند؛ این طمع‌ورزی و برخی عوامل دیگر ، انحرافی را در مسیر مذهب حقه تشیعه ایجاد کرد ؛ لذا ایمان به ولایت و امامت ثامن الحجج(ع) در واقع معیار و علامتی بر صحت و سلامت اعتقاد شخص است، چرا که بعد از انشعاب و انحراف واقفیه ، دیگر شاهد کج روی دیگری در مسیر تشیع نیستیم و کسی که امام رضا(ع) را امام خود می‌داند مسلماً شیعه اثنی عشری است.

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا یا امام الرئوف و رحمة الله و برکاته