حکمت 225 : شگفتا که حسودان از سلامتى خود غافل مانده اند.

حکمت 226 : طمعکارى همواره زبون و خوار است.

حکمت 227 : ایمان، بر شناخت با قلب، اقرار با زبان، و عمل با اعضاء و جوارح استوار است.

حکمت 228 : کسى که از دنیا اندوهناک مى باشد، از قضاء الهى خشمناک است، و آن کس که از مصیبت وارد شده شکوه کند از خدا شکایت کرده، و کسى که نزد توانگرى رفته و به خاطر سرمایه اش برابر او فروتنى کند، دو سوّم دین خود را از دست داده است و آن کس که قرآن بخواند و وارد آتش جهنّم شود حتما از کسانى است که آیات الهى را بازیچه قرار داده است، و آن کس که قلب او با دنیا پرستى پیوند خورد، همواره جانش گرفتار سه مشکل است، اندوهى رها نشدنى، حرصى جدا نشدنى، و آرزویى نایافتنى.

حکمت 229 : آدمى را قناعت براى دولتمندى، و خوش خلقى براى فراوانى نعمت ها کافى است. (از امام سؤال شد تفسیر آیه، فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیاةً طَیِّبَةً چیست فرمود) آن زندگى با قناعت است .

حکمت 230 : با آن کس که روزى به او روى آورده شراکت کنید ، که او توانگرى را سزاوارتر، و روى آمدن روزگار خوش را شایسته تر است.

https://www.namasha.com/v/cqPdSgyZ
https://www.namasha.com/v/CWfH7wTS