خداشناسی امامیه: تفسیر اسلامی و دینی کلمه الله در قرآن کریم (قسمت دوم)
مولف : استاد علی اکبر خانجانی
ادامه توضیح :

واژه‌شناسی
ریشه‌شناسی: الله در اصل، واژه‌ای عربی است.
برخی آن را شبیه کلمات عبرانی و برگرفته از «ایل» یا سریانی و کلدانی و برگرفته از «الاها» دانسته‌اند.
البته صرف شباهت دلیل بر عربی نبودن و گرفته بودن آن از زبان دیگر نیست.

فقه اللغة: در مورد اشتقاق این اسم بین صاحب‌نظران اختلاف است؛ برخی قائل به جمود آن هستند؛ ولی قول مشهور در این باره اشتقاق است. کسانی که آن را مشتق می‌دانند در ریشه آن اختلاف نظر دارد و به گفته برخی در این باره بیش از ۲۰ یا ۳۰ نظر وجود دارد. شاید صحیح‌ترین آنها این باشد که الله در اصل "الإله" و از ماده "اَلَه یأْلَهُ اُلوهةً" به معنای عَبَد است؛ ولی همزه آن برای تخفیف حذف شده است.
بر این اساس، معنای آن، معبودی است که شایسته همه ستایش‌ها و سزاوار عبادت است. البته در مورد ریشه و معنای إله و الله نظرات دیگری نیز ارائه شده است.[۱۲]

بحث ادبی: هرگاه واژه الله منادا واقع شود گاهی حرف ندا حذف و به جای آن میم به صورت تشدید در پایان افزوده می‌شود و به صورت «اللّهم» ادا می‌گردد.؛ البته برخی دیگر از علمای علم نحو نظر دیگری در مورد اللهمّ دارند.

احکام فقهی:
اسم جلاله الله از جهت برخی احکام و آثار، همانند سایر اسمای الهی است؛ نظیر اینکه به اجماع فقیهان، رساندن بدن به آنها بدون طهارت حرام است.

ویژگی‌ها
این اسم در بین دیگراسمای حسنای الهی، شاخصه هایی ممتاز دارد که عبارتند از:

مشهورترین اسمای الهی است.
از نظر قرآن بالاترین جایگاه را دارد.
در مقام دعا و درخواست از خداوند از بالاترین مرتبه برخوردار است.
پیشوای همه اسمای الهی است.
کلمه توحید و اخلاص به آن اختصاص یافته است.
شهادت با آن اسم واقع می‌شود.
عَلَم واسم خاص برای ذات مقدس خداوند متعالی و مختص به معبود بر حق است و بر غیر خداوند اطلاق نمی‌شود؛ نه به صورت حقیقی و نه مجازی.
این اسم بر ذات مقدسی که دارای همه صفات جمال و جلال الهی است، دلالت دارد.
برای هیچ اسمی به عنوان صفت واقع نمی‌شود.
همه اسمای الهی با این اسم خوانده می‌شود و عکس آن صحیح نیست.

و.....