تقریبا یک سال از قرار گذاشتن من و جونگ بوم می گذشت و من عشق رو با تک تک سلولای بدنم احساس می کردم.
من هر صبحی که کلاس داشتم بدو بدو از رستوران بیرون میزدم و می رفتم یه کوچه‌ پایین تر تا سوار ماشین جونگ بوم بشمو با هم بریم آموزشگاه و تو مسیر دستای گرم جونگ بوم و می گرفتم و دستای همیشه سردمو گرم میکردم اما سردی دستام فقط یه بهونه ی عاشقانه بود. وقتی تو آموزشگاه بودیم زنگ استراحت که می‌خورد پشت دیوار آموزشگاه می رفتیم و هم دیگرو سفت بغل میکردیم تا دق و دلیه چند ساعتی که از هم دور بودیمو، در بیاریم.
ما جاهای زیادی رو باهم قدم زدیم روی برگای زرد و نارنجی و قرمز افتاده رو زمین پا گذاشتیم و تو سرمای سرد زمستون به آغوش هم پناه بردیم و تو روزای بلند بهاری که عطر گلا همه جارو پر کرده بود و پرنده ها سرمستانه آواز میخوندن همدیگرو میبوسیدیم و شکوفه های صورتی و سفید درختارو از رو پیرهن و موهای همدیگه با خنده بر می‌داشتیم و تو روزای گرم تابستون کنار رودخونه میرفتیم و سر تا پای همدیگرو خیس اب میکردیم. اون روزا اونقدر خوب بودن که همش فکر میکردم دارم خواب میبینم اونم یه خواب شیرین و رویایی اما همیشه یه ترس ته دلم بود، ترس اینکه واقعا همه ی اینا فقط یه خواب باشه و من یهو ازش بلند شم و تموم احساسات خوبی که داشتم مثل یه طناب دور گردنم بپیچه او ، خفم کنه.
صبح یه روز پاییزی بود و خورشید از بین برگای نارنجی و قرمز درختا به طرز کودکانه ای خودنمایی می کرد. نفس عمیقی کشیدم و پنجره ی اتاقمو بستم سمت کمد لباسام رفتمو پیراهن بلند قرمز رنگمو از توش برداشتم و پوشیدم از رستوران بیرون زدمو سمت کافه ی تازه باز شده ی شهر که چند بار با جونگ بوم اونجا رفته بودم، رفتم. همون جای همیشگی نشستم و به تابلویی که روی دیوار کافه بود نگاه می کردم که ناگهان صدای جونگ بوم توجه ی منو به خودش جلب کرد.
_تولدت مبارک
جونگ بوم یه دسته گل رز قرمز تو دستش گرفته بود و با لبخند جلوی من ایستاده بود.
+چی!؟ خدای من پاک یادم رفته بود امروز تولدمه
_ولی من یادم بود
دسته گلو از دست جونگ بوم گرفتم و گفتم :اووه آقای لی جونگ بوم تحت تاثیر قرار گرفتم...ممنونمم.
_هنوز واسه تشکر کردن زوده، گارسن
+چی؟
&تولدتون مبارک
گارسن یه کیک نسبتا بزرگ آبی رنگو که روش با خامه تزئین شده بود رو، روی میز گذاشت و رفت.
_چطوره؟ خوشگله؟
+آره خیلی خوشگله
_اما این ازش خوشگلتره...