استحکام و استمرار نظام و حاکمیّت دینی و انقلابی مبتنی است بر زیرساخت‌های مبنایی و آموزه‌های مکتبی و انقلابی که درمحافل علمی(حوزوی و دانشگاهی) و نهادهای دینی بویژه سنگر مساجد تبیین و ترویج می‌گردد، این امر مستلزم مدیریت راهبردی و نقش آفرینی میدانی وفراگیر مساجد و اثرگذاری مستقیم بر تار و پود قوانین و جهت گیری نهادهای سیاسی و فرهنگی و مدیریتی جامعه می باشد، متاسفانه هویت و ظرفیتهای مساجد با وجود فرصتهای بوجود آمده پس از پیروزی انقلاب اسلامی یا بخوبی شناسایی نشده و یا مورد غفلت قرار گرفته است.

در جامعه و نظام مبتنی بر اصول و آموزه های دینی، مسجد محوری و حاکمیت فرهنگ مسجدی که همان فرهنگ ناب مکتبی و اسلامی است از اولویت و بلکه اصالت برخوردار است زیرا در چنین نظامی اصالت با دین و مکتب است و الزاما تمام تار و پود و شئون قوانین و نظامات اجتماعی باید متأثر از احکام و دستور العملهای دینی باشد چه آنکه هویت جامعه به مکتبی بودن آن است و لذا در صدر اسلام بنا و احداث مسجد در اولویت اول بود تا رتق و فتق امور مردم و جامعه در آن صورت پذیرد.

جمهوری اسلامی ایران نیز به‌ عنوان نظام سیاسی مبتنی بر دین، به لحاظ آرمانی، مستلزم حرکت انقلابی بر ریل کارآمدی و رشد و پیشرفت می‌باشد تا همواره بتواند ظرفیت الگوبودن برای جوامع تشنه ی عدالت و معنویت و امنیت را در درون خود حفظ و تقویت نماید. این مهم محقق نخواهد شد مگر با تمرکز بر عوامل و مؤلفه‌های موجده آن‌که ریشه در اصلی‌ترین سنگر انقلاب اسلامی یعنی مساجد دارد.