آینه را تو داده ای پرتو روی خویشتن ور نه چه زهره داشتی در نظرت برابری
روی گشاده ای صنم طاقت خلق می بری چون پس پرده می روی پرده صبر می دری
حور بهشت خوانمت ماه تمام گویمت کآدمیی ندیده ام چون تو پری به دلبری
آینه را تو داده ای پرتو روی خویشتن ور نه چه زهره داشتی در نظرت برابری
نسخه چشم و ابرویت پیش نگارگر برم گویمش این چنین بکن صورت قوس و مشتری
چون تو درخت دل نشان تازه بهار و گلفشان حیف بود که سایه ای بر سر ما نگستری
دیده به روی هر کسی برنکنم ز مهر تو در ز عوام بسته به چون تو به خانه اندری
من نه مخیرم که چشم از تو به خویشتن کنم گر تو نظر به ما کنی ور نکنی مخیری
پند حکیم بیش از این در من اثر نمی کند کیست که برکند یکی زمزمه قلندری
عشق و دوام عافیت مختلفند سعدیا هر که سفر نمی کند دل ندهد به لشکری
نظرات