فرمانده از جاش تکون نمی خورد و فریاد می‌زد:نه...جونگ بوم
جه یو به سختی فرمانده رو برگردوند و دنبال خودش کشوند و من رفتن اونارو تا لحظه ی آخری که از کوچه خارج شدن ،دیدم.پلکام سنگین شده بودن و به سختی چشمامو باز نگه داشته بودم.با آخرین زوری که برام مونده بود بلند شدم و به پای راستم تکیه کردم و پای چپم روی زمین کشیدم و لنگ لنگان روبه جلو حرکت کردم.هنوز یه قدمم نرفته بودم که با یه ضربه ی محکم به سرم افتادم رو زمین و بیهوش شدم.
.
.
.
بعد از رسوندن فرمانده به مخفیگاه.نااونو خبر کردم و
گذاشتم بالا سر فرمانده تا مراقبش باشه و خودم رفتم دنبال پزشکی که ما رو میشناخت و آوردمش بالا سر فرمانده که از شدت خون ریزی بیهوش شده بود.نا اون گریه می کرد اما برای اینکه بتونه به پزشک کمک کنه مدام با دستاش اشکاشو پاک می کرد.رنگ صورت فرمانده مثل گچ سفید شده بود.فکر می کردم که دیگه زنده نمی مونه.نگاهمو از فرمانده گرفتمو به دستای خونیم دوختم که یهو یاد جونگ بوم افتادم .یاد اون لحظه ی اخری که با دستش بهمون گفت بریم.یه دفه بغض گلومو گرفت.یه بغض عجیب و مضخرف که داشت خفم می کرد.نه من نباید ناراحت میشدم نباید به خاطر اون آدم بغض می کردم.اون بلاخره تاوان کاری که با یونگ سو کرده بود و داد و همین مهم بود.نفس عمیقی کشیدم و برگشتم سمت فرمانده و بقیه ،که نااون یه دفه اومد سمتمو گفت: جه یو شی ،جونگ بوم شی کجاست؟ ((شی:در زبان کره ای برای احترام به زن یا مردمقابل از کلمه ی شی بعد از اسم شخص استفاده می کنن))
=جونگ بوم شی...گیر ژاپنیا افتاد
¤چی ؟گیر افتاد؟!چطوری این اتفاق افتاد؟
=وقتی من و فرمانده داشتیم فرار می کردیم جونگ بوم تیر خورد و افتاد زمین.منم نتونستم نجاتش بدم.
¤نه خدای من...جونگ بوم شی بیچاره...حالا چه بلایی سرش میاد؟
=واقعا نمیدونی یا داری خودتو میزنی به اون راه؟
¤جه یو شی
=لطفا مراقب فرمانده باش ، زود برمی گردم
¤باشه حواسم بهش هست نگران نباش
از مخفیگاه بیرون رفتم و...
.
.
.
از رستوران بیرون زدمو رفتم سمت آموزشگاه. وقتی وارد راهروی آموزشگاه شدم بچه های کم سن و سال آموزشگاه از سر و کول هم بالا می رفتن و شیطنت می کردن.بدون اینکه بهشون بخورم از کنارشون رد شدم و وارد کلاس خودم شدم و سر جام نشستم.جونگ بوم هنوز نیومده بود با خودم گفتم:حتما خستس برای همین هنوز نیومده.نفس عمیقی کشیدم و از پنجره بیرونو تماشا کردم