حضرت فاطمه معصومه(س) در سال 173 ه .ق.، در دوران خلافت هارون (193 – 170 ه.ق) دیده به جهان می گشاید و تا 6 سالگی در سایه پدر رشد و کمال می یابد و از نظر مقام علمی و کمال روحی به آنجا می رسد که پدرش او را به «فداها أبوها» مدح می کند: «روزی جمعی از شیعیان وارد مدینه می شوند و تعدادی پرسش از خاندان امامت داشتند، ولی هیچ کدام از بزرگواران را نمی یابند؛ چرا که امام موسی کاظم(ع) در سفر بود و امام رضا(ع) نیز در مدینه تشریف نداشت. مسافرانِ خسته، غمگین بودند از اینکه نتوانسته بودند خدمت امام برسند و مجبور بودند دست خالی به وطن بازگردند. حضرت معصومه(س) که در آن هنگام هنوز به سن بلوغ نرسیده بود، از دیدن غم و اندوه این مسافران سخت متأثر می شود؛ لذا پاسخ پرسشهای آنها را نوشته، به ایشان می دهد. شیعیان با سرور و شادی مدینه را ترک می کنند و در بیرون مدینه با امام کاظم(ع) مواجه شده، شرح ماجرا را می گویند و دستخط حضرت معصومه(س) را خدمت امام موسی کاظم(ع) نشان می دهند. امام موسی کاظم(ع) بسیار مسرور گشته، می فرماید: فداها أبوها