گریه مادر برای فرزندش؛ فرزندی که رفت تا ما بمانیم -یا شاید به تعبیر صحیحتر، فرزندی که ماند؛ و مایی که زمان ما را با خود بُرد-

ارزش این فرزندان را نه شمایی درک می‌کنید که در مرکزی ترین نقاط کشور هستید؛ نه آن جوانی که پا روی پا می اندازد و منتظر قسمت جدید سریالش است؛ نه آن دانشجویی که اوج دغدغه‌هایش این شده که:"امروز با کی رل بزنم؟"؛ نه مسئولی که حتی مردم هم توان نزدیک شدن به او را ندارند، چه برسد به گروهک های تروریستی. چه کسی فکر میکرد رستم های ایران زمین در زمانه خود اینقدر غریب باشند؟

این روز ها اوباش خیابانی را که میخواند محاکمه کنند یک مشت چهره مطرح بی سواد از جنش مهناز افشارها و یک مشت شبکه مواجب بگیر برایشان هشتگ حمایتی میزنند و عده‌ای ساده لوح دورشان جمع می‌شوند؛ ولی جوانان رستم سیمای این خاک و بوم در خون خود غلت می‌خورند و کسی کاری نمیکند.

بعضی هم در این میان "بی شرفی" را به حد اعلا رسانده و می‌گویند:"اینها که مزدوران نظام هستند!" آخر بی شرف ها! اگر اینها نباشند مردم فلان شهر و فلان روستای مرزی به دست تروریست های تجزیه طلب سلاخی میشوند یا فلان مسئولی که می‌تواند با بروز کمترین ناامنی از کشور خارج شود؟! درست مثل اینست که به کادر درمان کرونا بگویی مزدور های حکومت!

#شهدای_امنیت