بچه ها یه متن انگلیسی بود وقتی خوندمش نتونستم جلوی گریمو بگیرم. با خوندنش میفهمید چقدر چن سختی میکشه البته چنتا موردشو ننوشتم چون مربوط به خیلی وقت پیش بوده زمانی که چن سعی میکرد با وجود کره ای بودنش خودشو تو اکسو ام جا بده و این حرفا، فعلا که لی داره این وسط سختی میکشه به هر حال... سعی کردم به بهترین شکل ترجمش کنم کم و کاستی بود ببخشید واقعا.(درمورد میکس عکس هم من چیزی سر در نمیارم اگه بد شده شرمنده)
میدونی چی ناراحتم میکنه؟
این که چطوری چن به هزاران طرفداری لبخند میزنه که شاید حتی دونفرشون هم بنرشو دستشون نگرفته باشن
چطور این حقیقتو قبول میکنه که محبوب ترین عضو نیست و وقتی تو فرودگاه قدم میزنه یدونه هدیه هم دستش نمیبینی
چطور طرفدارا کاری میکنن احساس کنه کسی نمیخوادش ولی هنوز ازشون سپاسگزاره
چطور هنوز برنامه ریزی میکنه که از طرفدارا تشکر کنه وقتی میدونه بیشترشون هیچ اهمیتی بهش نمیدن و فقط میخوان برن پیش اوپاهای خودشون
چطور باید هر روز به همه اینا فکر کنه
چطور طرفدارا حتی نمیتونن یه ذره به کارایی که میکنن فکر کنن

پ.ن:یکم فکر کنید...ببینید واقعا جواب تمام زحمات چن اینه؟ که از هر چزار نفر انگشت شمار چن رو دوست داشته باشن؟ جواب زحماتش اینه که حتی خود اکسو الا بگن از چن خوششون نمیاد؟ چن براشون اهمیتی نداشته باشه؟اگه(زبونم لال) بلایی سرش بیاد با بیتفاوتی از کنارش رد بشن؟ این انصافه؟درسته کسایی مثل بکهیون و چانیول خیلی طرفدار دارن ولی دلیل بر این نمیشه که بقیه اعضا رو فراموش کنیم...