خب... سلام. چه روزیه امروز.
بعد از هفت ماه برگشتم و.. نمیدونم. شاید زیاد جالب نباشه که همچین روزی برگشتم... اما خب... نمیتونستم کلا هیچ کاری نکنم.
امروز هجدهم دسامبر، یه روز خیلی بد برای کیپاپر هاست. روزی که کیپاپ، یکی از بااستعدادترین های خودش رو از دست داد و بعد از یکسال هنوز زخمش تازه ست... هنوز باورمون نشده... هنوز.. هنوز دلمون میخواد اون برگرده!
بااینکه هیچ ایده یی ندارم که الان جونگهیون کجاست و حالش چجوره، اما امیدوارم اون ارامشی که دنبالش بود رو پیدا کرده باشه. سخته، خیلی سخت... ولی فقط میتونم به عنوان یه شاوول که درست چند هفته قبل از اون روز لعنتی داشت حسابی جونگیهون استن میشد، دعاکنم که بایسم الان جای بهتری باشه. امیدوارم!
بازم تسلیت به همه ی شاوول های عزیز. یاد جونگهیون همیشه بین ما زنده ست و هرگز فراموشش نمیکنیم. این هم اجرایی از اهنگ خاطره انگیزِ هه یا، که سال پیش همین موقعها کنسرتشو توسط خود جونگهیون گذاشتم، این دفعه کاور این اهنگ فراموش نشدنی توسط یکی از شرکت کننده های برنامه ی کینگ آو ماسک که فوق العاده سوزناک و قابل تحسین اجراش کرد. (البته این اجرا برای امسال نیست)
حرف دیگه یی نمونده.
RIP KIM JONGYUN. We miss you so much