با توجه به کارنامه‌ی درخشان و پرشده از جذابیت استودیوی اینسامنیاک گیمز، مانور بسیار زیاد سونی روی بازی Marvel’s Spider-Man به عنوان یکی از اصلی‌ترین انحصاری‌های پلی استیشن 4 در نسل هشتم و از همه مهم‌تر نمایش‌هایی که تک‌تک‌شان نویدبخش مواجهه با اثری راضی‌کننده بودند، سخت می‌شد برای بهترین بازی ساخته‌شده برای شخصیت اسپایدرمن تا به امروز، هیجان‌زده نبود. هیجانی که البته بعد از عرضه‌ی بازی، معلوم شد بی‌دلیل هم نبوده است و انصافا از جنبه‌هایی گوناگون، حقیقی بودن صد در صدی‌اش را اثبات کرد. Marvel’s Spider-Man، قبل از آن که کسی بخواهد درباره‌ی گیم‌پلی، گرافیک، صداگذاری و داستان‌گویی‌اش حرف بزند، راجع به چیزی نیست جز احساس مرد عنکبوتی شدن. حس تار زدن در بخش‌بخش نیویورک، از پا در‌آوردن دشمنان به اشکال مختلف و صد البته، زندگی کردن با شخصیت‌هایی که از شدت پردازش‌شده بودن، به سختی می‌توان ماهیت وجودشان را انکار کرد. اینسامنیاک گیمز در بعضی از اطلاعات منتشرشده از ساخته‌ی خود، به طرفداران قول این را می‌داد که همه‌ی دلایل عالی بودن پیتر پارکر، مری جین واتسون و در کل دنیای اسپایدی را نشان تمام مخاطبان بازی خواهد داد و قبل از هر چیز، باید پذیرفت که این ادعا، کاملا واقعی بود.